Op 21 november reizen we terug om op 22 november in NL aan te komen. We nemen afscheid van Nur (onze vaste begeleidster) en chauffeurs, niet nadat de laatste foto's gemaakt te zijn. De vlucht van SBY naar Kuala Lumpur duurt ruim twee uur Tussen aankomst en vertrek in KL hebben we 10 uur de tijd om de stad te bezichtigen. Onze handbagage slaan we op in een kluis om de handen vrij te hebben voor het city-hoppen en winkelen. We nemen een taxi naar Petronas Twin Towers (zie ook Wikipedia). Met de bouw is gestart in 1992; de opening vond plaats in 1998. Het gebouw is 452m hoog en bevat 88 verdiepingen. Het is momenteel het op vier na hoogste gebouw ter wereld. Op 17 oktober 2003 is het in hoogte overtroffen door Taipei 101. De PTT blijven echter de hoogste identieke gebouwen ter wereld. De belangrijkste huurder is oliemaatschappij Petronas (zij huren toren 1). Petronas is een afkorting van Petroliam Nasional. De torens zijn met elkaar verbonden door een luchtbrug tussen de 41e en 42e verdieping. Hollywood heeft de locatie vaker gebruikt voor films zoals 'Entrapment'(Catherine Zeta-Jones & Sean Connery) die op locatie verfilmd is en 'Children Of Man' (Michael Cain and Clive Owen). Bollywood gebruikte de towers als decor voor 'Don – The Chase Begins Again'.
De loopbrug is gratis te bezoeken; per dag worden slechts 1200 mensen toegelaten. De brug is oorspronkelijk aangelegd om in geval van brand een vluchtroute naar de andere toren te creëren. Aan de voet van de torens ligt onder meer een winkelcentrum en een concertzaal. En dat winkelcentrum is indrukwekkend kan ik melden. Er aparte etages voor kinderkleding, kleding voor jongeren, herenmodezaken, restaurants. Dat winkelt handig. Een hele verdieping bevat bekende damesmodezaken van alle wereldberoemde ontwerpers. De schoenen en laarzen van Fendi en de tassen van Prada zijn om van te watertanden; de prijzen afschrikwekkend. De verdieping met elektronica is overweldigend; ik kijk ik mijn ogen uit. Mijn rugzak is nog niet gevuld, maar ja, er passen geen schoenen of apparaten in. Wel scoor ik voor een zacht prijsje een prachtig leren hoesje en 'oortjes' van goede kwaliteit voor mijn nieuwe iPOD waar mijn hele muziekcollectie in past (al mijn cd's door de jaren heen verzameld en gekregen); en er is ruimte voor nog meer. Mijn vertrouwde muziek klinkt ineens stukken beter. Iedere keer weer vind ik het leuk om van elke reis iets mee te nemen naar huis; iets dat me steeds opnieuw herinnert aan die reis.
De heren en ik treffen elkaar weer tegen borreltijd op een buitenterras van een Ierse pub. We showen elkaar onze inkopen; winkelen blijkt niet alleen een dames-gen te zijn zo blijkt. Het heeft enorm geregend; dat maakt het buiten zitten erg aangenaam. Nu op het eind van de terugreis verzamelen we onze ervaringen en ideeën om AVANS-beleid te stroomlijnen en toekomstige activiteiten op elkaar af te stemmen zoals het benoemen van resultaatvoorstellingen, KSF's en prestatieindicatoren. Of hoe we eendudige (performance) assessmentprocedures voor inkomende en uitgaande studenten zouden kunnen ontwikkelen. En hoe we de meerwaarde van beide partijen SBY en UGM het beste kunnen incorporeren in onze onderwijs- en onderzoeksprogramma's zoals HIV/Aidsprogramma's en tropische ziekten. En hoe de AGZ ondersteuning kan bieden bij het ontwikkelen van een vierde jaar voor d eopleiding fysiotherapie in SBY en een programma mental health voor de faculteit verpleegkunde in SBY. En hoe we samen met UGM (Yogya) de participatie van AVANS academies zouden kunnen organiseren in community projects. Overigens schatten we in dat deze projecten prima kansen bieden voor stageplaatsen voor onze studenten verpleegkunde en fysiotherapie, ook al vinden de activiteiten bij de UGM voornamelijk plaats in de maanden juli en augustus.
We zijn van mening dat we met het juiste gezelschap op pad zijn geweest om de vooraf gestelde doelen te realiseren: de MOU's met individuele faculteiten kunnen bij uitstek dienen als opmaat voor brede institionele samenwerkingsovereenkomsten in SBY en Yogya. Francis en Ab zijn vanwege hun inhoudelijke expertise en seniordocentschap wederom uitstekende, en voor de universiteiten in SBY en Yogya vertrouwenwekkende, ambassadeurs voor de AGZ gebleken. Natuurlijk liggen er ook kansen voor de AGZ in Semarang (Java) waar Avans ook contacten heeft. Maar we hebben voor de periode 2009-2010 binnen de AGZ afgesproken dat de focus met betrekking tot internationalisering vooral ligt op het voorzien in randvoorwaarden ten behoeve van de minor Studeren Buitenland (dus het gegeneren van veilige stageplaatsen. Als deze verkenningen mogelijkheden bieden voor internationalisering van de onderwijsprogramma's verpleegkunde of fysiotherapie, internationalisering van onderzoek (minoren of lectoraten)of versteviging van de samenwerkingsverbanden binnen AVANS, zullen we dat binnen de AGZ per onderwerp bezien en prioriteren.
De onderlinge samenwerkingsbereidheid om met elkaar namens AVANS op te treden was als vanzelfsprekend, collegiaal en uitermate plezierig. We onderkennen dat, willen we succesvol zijn in samenwerkingsverbanden met buitenlandse partners, ook de versterking van de interne samenwerkingsrelaties binnen AVANS van belang is en de reeds opgedane kennis en ervaringen te delen en te bundelen om zodoende een meerwaarde te kunnen genereren als AVANS hogeschool, AVANS-academie, AVANS-directeur of als AVANS-docent.
We zullen op korte termijn een evaluatie organiseren om onze bevindingen en ervaringen te delen en in samenspraak met de coördinator International Office, proceseigenaar Internationalisering AVANS, de directeuren van academies betreffende het economische domein, laboratoriumonderwijs en gezondheidtechnologie te bezien hoe we de volgende fase gaan organiseren. We zullen in dit blog hier later op terugkomen.
Over de terugreis van KL naar Amsterdam kan ik kort zijn: tussen het welkomstdrankje aan boord en het ontbijt vlak voor de landing in Amsterdam heb ik geslapen. En dan is het goed landen in Amsterdan ook al is het 06.00 uur in de ochtend en hebben we een reis van 36 uur er op zitten. De gsm's doen het weer; geliefden zijn weer 'binnen bereik'.
Zondag en maandag gebruikt om bij te komen, het blog bij te werken en mails te lezen van afgelopen week. De eerste mails uit SBY zijn binnen: van Nursalam, van Tjoeke (in het Nederlands) en van een van de studenten fysiotherapie die zich aanmeldt voor een stage in NL. Het is hier koud en nat waardoor ik heimwee heb naar de warmte. Maar dinsdagochtend is de vermoeidheid van de reis helemaal opgelost. Op naar de academie in Breda; goed om iedereen weer te zien en te horen!
zondag 29 november 2009
vrijdag 20 november 2009
Hoezo met een dongel, smartphone en IT-mogelijkheden de wereld rond en altijd en overal bereikbaar
Onze collega's, families en vrienden hebben meegekregen dat we het blog pas laat in de week konden vullen omdat de internetfaciliteiten en onze GSM's in het hotel of elders niet goed werkten. Het uploaden van Word-bestanden vereist ook wat specifieke kennis en vaardigheden. Dat is beslist een punt om rekening mee te houden in het kader van voorbereiding van zowel student- en docent uitwisseling als communicatie in zijn algemeenheid. We hebben gemerkt dat het inloggen op Blackboard AVANS wel lukt, maar het downloaden van digitale colleges, powerpoint-bestanden of videofilpjes kost uren (en ergenis) ook al is er een stabiele verbinding. Dat betekent voor een volgende keer: bestanden meenemen op cd-rom/dvd of memorysticks. Bellen met onze NL-abonnementen lukt vaak niet. Handiger is het om sms'en te versturen. Deze komen zeker aan, vaak wel uren later of in veelvoud. Wil je toch bellen, dan is het raadzaam in Indonesie een prepaid telefoon aan te schaffen; ervaring leert dat het bellen naar het buitenland goed gaat en bovendien goedkoper is.
Nog een resultaat
Vandaag heb ik met de docenten van UnAir afgesproken dat we ze in contact brengen met de Lectoraten om te kijken naar samenwerkingsmogelijkheden m.b.t onderzoek op het gebied van van Gerontologie en 'Community care'.
Vergelijking onderwijsprogramma's fysiotherapie en afsluiting
Op vrijdag 20 november schijnt bij het opstaan de zon en is de temperatuur aangenaam, ongeveer 30 graden. De delegatie AGZ ontbijt samen; de heren slaan flink in met warme- en vette hap. Ik houd het bij geroosterd brood en slappe koffie bij gebrek aan yoghurt. Ja, buiten alle voordelen die dit land biedt met betrekking tot vers en licht eten, is het toch niet vreemd dat je aan de andere kant van de wereld enorm kun hechten aan je eigen ontbijtgewoontes van thuis: een dubbele cappuccino en yoghurt?
Om 7.30 uur vertrekken we naar het Dr. Soetomo GH. Francis en Imam zullen de opzet van beide curricula inzichtelijk maken voor de staf. Het gaat goed, ook al is voor beiden behoorlijk schakelen om de overeenkomst en verschillen op inhoud en vorm inzichtelijk te maken voor elkaar en het publiek. Blackboard AVANS openen gaat goed, maar digitale colleges en video's downloaden kost zeker een uur per product. Leermoment: gewoon in NL de producten op schijf zetten en versturen. Ook dit is een bijeenkomst die in Brabant geduid zou worden als een Poolse landdag. Mensen komen te laat, lopen in en uit en stellen vragen in het Bahasa dat we nog niet verstaan of spreken. We bespreken kort even hoe verder. Voorstel is de 7 studenten fysiotherapie die in februari naar SBY komen te koppelen aan de vijf studenten die naar NL willen. Aan het eind van de periode gaan Amin en Nuniek mee naar NL voor een week evenals een paar van de buddies. Op locatie Breda kan geëvalueerd worden en kunnen we een selectie van de stukken maken die het eerst in het Engels vertaald moeten worden. Aandachtspunt voor de UNAIR-studenten dat er in het jaar dat vooraf gaat aan een uitwisseling naar NL, nog wel wat gesleuteld mag worden aan de Engelse taal (assessmentcritarium. Het genereren van beurzen is een punt dat door de international offices AVANS en UNAIR goed moet worden geinventariseerd om te vorokomen dat er aan de kant van UNAIR valse verwachtingen worden gewekt. Onze afgeschreven behandelbanken die in eerste instantie bestemd waren voor Kenia blijken daar niet nodig en we zetten ze, omdat ze op de hogeschoollaan in de weg staan, in de aanbieding voor onze nieuwe partner. Nu nog vervoer organiseren; we horen het wel
Tegen 11.00 uur nemen we afscheid van de staf. De mannen maken zich op voor het vrijdaggebed. Er zijn ontheffingen mogelijk; chirurgen die met een operatie bezig zijn, kunnen doorwerken en de spoedeisende hulp laat ook ruimte voor spoedingrepen.
Tjoekie en Nuniek nemen ons mee naar de nieuw aangelegde 6km lange brug die twee maanden geleden is geopend en die SBY met Madura verbindt. Prachtig gezicht. Daarna worden we meegenomen naar het Kretek-sigaretten museum/fabriek. Een Kretek is een sigaret met kruidnagel als kenmerkend bestanddeel. Traditioneel bevat de kretek twee delen tabak en een deel kruiden. De sigaretten, "kreteks", danken hun naam aan het feit dat ze door de etherische olie knetteren wanneer ze worden aangestoken. Haji Jamahri, een inwoner van Kudus, Midden-Java maakte de eerste kreteks in het begin van de jaren 80 van de 19e eeuw. Nog steeds is de kreteksigaret bijzonder populair in Indonesië (zie Wikipedia). De geur van kruidnagelen doet vertrouwd aan vooruitlopend op de geur van Gluhwein met de Kerst. Het museum straalt trots uit totdat we zien hoe honderden personeelsleden als robots sigaretten vullen, met de hand afknippen en verpakken. Geen prettig gezicht enerzijds omdat de productie hoog moet zijn (anders dreigt ontslag) en ten tweede vanuit arbo-oogpunt gezien als je kijkt naar de arbeidsomstandigheden.
Aansluitend worden we meegenomen om te lunchen. Men serveert naast locale gerechten ook salades. We kunnen de verleiding niet weerstaan en parkeren ons aanpassingsvermogen even voor een uurtje en kiezen voor een salade met warm knoflookbrood.We fantaseren er een bruine boterham met kaas erbij.
Het valt me op dat veel mensen twee gsm’s gebruiken. Ik vroeg me af waarom dat is. Men gebruikt er twee voor geval de ene provider het niet doet; dan schakelt men over op de gsm met een andere provider. Dat hadden we eerder moeten weten!
Tja, en dan nemen we afscheid. Nuniek bescheiden in haar beste Engels, Tjoeke in het Nederlands. Aan Tjoeke hebben we veel gehad; haar inzet als intermediair tussen de twee talen en culturen is van groot belang voor zowel UNAIR als voor ons. We zullen de komende maanden via e-mail communiceren; De hartelijkheid, het gevoel meer dan welkom te zijn, het vertrouwen in de wederkerigheid en de leergierigheid van de mensen hier denken we erbij.
Het winkelen is er niet van gekomen in het enorme winkelcentrum, dus nu ik kan er niet meer onderuit. Er is zo veel keuze dat het blijft bij kijken. Bij buitenkomst blijkt het flink geregend te hebben, de straten staan volledig blank. Voordeel is wel dat de uitlaatgassen met de regen verdwenen zijn. Voor het eten nog even zwemmen (op het dak). Er kan geen sprake zijn van baantjes trekken maar het water is 25 graden en in ieder geval ontspannend. Het verkeerslawaai probeer ik naar de achtergrond te verdringen .Daarna begin ik alvast met het pakken van mijn koffer; alles past er nog in en dat is keurig voor mijn doen. We (delegatie AGZ) kiezen er voor in het grote winkelcentrum te gaan eten. Op een van de verdiepingen zijn er alleen maar restaurants te vinden; we kiezen voor Janpanees. De mannen kiezen Japanees gecombineerd met frites (eindelijk). Als toetje probeer ik het knalpaarse aardappel- en het groene rijstijs, erg smakelijk. Op weg naar het hotel ook nog even een grote Starbucks en dan proberen we opnieuw te internetten en te bellen. Tja, gewoon blijven proberen, wie weet. Onze laatste dag in SBY; het is mooi geweest.
Om 7.30 uur vertrekken we naar het Dr. Soetomo GH. Francis en Imam zullen de opzet van beide curricula inzichtelijk maken voor de staf. Het gaat goed, ook al is voor beiden behoorlijk schakelen om de overeenkomst en verschillen op inhoud en vorm inzichtelijk te maken voor elkaar en het publiek. Blackboard AVANS openen gaat goed, maar digitale colleges en video's downloaden kost zeker een uur per product. Leermoment: gewoon in NL de producten op schijf zetten en versturen. Ook dit is een bijeenkomst die in Brabant geduid zou worden als een Poolse landdag. Mensen komen te laat, lopen in en uit en stellen vragen in het Bahasa dat we nog niet verstaan of spreken. We bespreken kort even hoe verder. Voorstel is de 7 studenten fysiotherapie die in februari naar SBY komen te koppelen aan de vijf studenten die naar NL willen. Aan het eind van de periode gaan Amin en Nuniek mee naar NL voor een week evenals een paar van de buddies. Op locatie Breda kan geëvalueerd worden en kunnen we een selectie van de stukken maken die het eerst in het Engels vertaald moeten worden. Aandachtspunt voor de UNAIR-studenten dat er in het jaar dat vooraf gaat aan een uitwisseling naar NL, nog wel wat gesleuteld mag worden aan de Engelse taal (assessmentcritarium. Het genereren van beurzen is een punt dat door de international offices AVANS en UNAIR goed moet worden geinventariseerd om te vorokomen dat er aan de kant van UNAIR valse verwachtingen worden gewekt. Onze afgeschreven behandelbanken die in eerste instantie bestemd waren voor Kenia blijken daar niet nodig en we zetten ze, omdat ze op de hogeschoollaan in de weg staan, in de aanbieding voor onze nieuwe partner. Nu nog vervoer organiseren; we horen het wel
Tegen 11.00 uur nemen we afscheid van de staf. De mannen maken zich op voor het vrijdaggebed. Er zijn ontheffingen mogelijk; chirurgen die met een operatie bezig zijn, kunnen doorwerken en de spoedeisende hulp laat ook ruimte voor spoedingrepen.
Tjoekie en Nuniek nemen ons mee naar de nieuw aangelegde 6km lange brug die twee maanden geleden is geopend en die SBY met Madura verbindt. Prachtig gezicht. Daarna worden we meegenomen naar het Kretek-sigaretten museum/fabriek. Een Kretek is een sigaret met kruidnagel als kenmerkend bestanddeel. Traditioneel bevat de kretek twee delen tabak en een deel kruiden. De sigaretten, "kreteks", danken hun naam aan het feit dat ze door de etherische olie knetteren wanneer ze worden aangestoken. Haji Jamahri, een inwoner van Kudus, Midden-Java maakte de eerste kreteks in het begin van de jaren 80 van de 19e eeuw. Nog steeds is de kreteksigaret bijzonder populair in Indonesië (zie Wikipedia). De geur van kruidnagelen doet vertrouwd aan vooruitlopend op de geur van Gluhwein met de Kerst. Het museum straalt trots uit totdat we zien hoe honderden personeelsleden als robots sigaretten vullen, met de hand afknippen en verpakken. Geen prettig gezicht enerzijds omdat de productie hoog moet zijn (anders dreigt ontslag) en ten tweede vanuit arbo-oogpunt gezien als je kijkt naar de arbeidsomstandigheden.
Aansluitend worden we meegenomen om te lunchen. Men serveert naast locale gerechten ook salades. We kunnen de verleiding niet weerstaan en parkeren ons aanpassingsvermogen even voor een uurtje en kiezen voor een salade met warm knoflookbrood.We fantaseren er een bruine boterham met kaas erbij.
Het valt me op dat veel mensen twee gsm’s gebruiken. Ik vroeg me af waarom dat is. Men gebruikt er twee voor geval de ene provider het niet doet; dan schakelt men over op de gsm met een andere provider. Dat hadden we eerder moeten weten!
Tja, en dan nemen we afscheid. Nuniek bescheiden in haar beste Engels, Tjoeke in het Nederlands. Aan Tjoeke hebben we veel gehad; haar inzet als intermediair tussen de twee talen en culturen is van groot belang voor zowel UNAIR als voor ons. We zullen de komende maanden via e-mail communiceren; De hartelijkheid, het gevoel meer dan welkom te zijn, het vertrouwen in de wederkerigheid en de leergierigheid van de mensen hier denken we erbij.
Het winkelen is er niet van gekomen in het enorme winkelcentrum, dus nu ik kan er niet meer onderuit. Er is zo veel keuze dat het blijft bij kijken. Bij buitenkomst blijkt het flink geregend te hebben, de straten staan volledig blank. Voordeel is wel dat de uitlaatgassen met de regen verdwenen zijn. Voor het eten nog even zwemmen (op het dak). Er kan geen sprake zijn van baantjes trekken maar het water is 25 graden en in ieder geval ontspannend. Het verkeerslawaai probeer ik naar de achtergrond te verdringen .Daarna begin ik alvast met het pakken van mijn koffer; alles past er nog in en dat is keurig voor mijn doen. We (delegatie AGZ) kiezen er voor in het grote winkelcentrum te gaan eten. Op een van de verdiepingen zijn er alleen maar restaurants te vinden; we kiezen voor Janpanees. De mannen kiezen Japanees gecombineerd met frites (eindelijk). Als toetje probeer ik het knalpaarse aardappel- en het groene rijstijs, erg smakelijk. Op weg naar het hotel ook nog even een grote Starbucks en dan proberen we opnieuw te internetten en te bellen. Tja, gewoon blijven proberen, wie weet. Onze laatste dag in SBY; het is mooi geweest.
donderdag 19 november 2009
Orienterend bezoek aan Universitas Gadja Mada (Yogyakarta)
Donderdag de 19de begint met opstaan om 05.15 uur. Francis en ik vliegen naar Yogyakarta voor een eerste kennismaking met de Dean en staf Faculteit Medicijnen waar ook de opleiding verpleegkunde onder valt. Of er een opleiding fysiotherapie is, weten we nog niet. In eerste instantie hadden we ons eind vorig studiejaar ons te concetreren op een breed samenwerkingsverband met UNAIR (SBY). Maar omdat onze academies economie & (international)business deze week een MOU met UGM zouden tekenen en het een doelstelling is dat er daar waar mogelijk instituutsbrede overeenkomsten worden afgesloten, besluiten we ons te orienteren. We zijn toch in het land en wie weet wat we aan interessante ontdekkingen doen.
We worden om 6.00 uur weggebracht naar het vliegveld. Het belooft een warme dag te worden maar het is een heldere lucht, dus minder benauwd (denken we). Zo vroeg in de ochtend is het leven al in volle gang Moslims die tussen 4 en 5.30 uur voor de eerste keer geacht worden te bidden, zijn al op. Werkende vrouwen staan rond 5.00 uur op om een traditioneel ontbijt klaar te maken (eerste rijstmaaltijd). De combinatie van beiden betekent opstaan om 04.00 uur.
We zijn binnen 20 minuten op het vliegveld waar we ontbijten met (goede)koffie, sap en donuts. Keurig op tijd zijn we, dan blijkt dat het vliegtuig een uur vertraging heeft. Hadden we niet mee gerekend omdat we een strak programma hebben gepland voor de dag; bovendien vinden we het niet handig onze gastheren met een wijziging in het programma (voor aan aantal mensen)op te zadelen. Gelukkig kunnen we Peter en Clemens berichten die al op locatie zijn. Daar zitten we dan om 7.30 uur fris gewassen en nog ongekreukt slaperig te zijn. In ieder geval zitten we dan, in ieder geval droog en met airco. Bij het instappen in het vliegtuig krijgen we tegelijkertijd een lunchpakketje uitgereikt; handig en bespaart personeelskosten. Francis zou met z'n 2 meter anderes niet passen in de gewone stoelen. Gelukkig hebben we plaatsen met beenruimte bij de nooduitgang; we krijgen dan ook een speciale instructie wat te doen in geval van nood. Nou ja, als dan………zijn wij in ieder geval het eerst buiten. Als we over de vleugels naar buiten kijken zien we dat er al veel nagels uit het laswerk van de vleugels verdwenen (losgetrild) zijn en het interieur lijkt bij het opstijgen zich losjes binnen de romp te bewegen. Op hoop van zegen dan maar.
Bij aankomst (na 40 minuten vliegen) staat ons vervoer klaar en rijden maar. We rijden door een heel ander landschap dan rond SBY: groen, netjes, aparte paden voor moToren en brommers. Duidelijk is dat het deze streek relatief gezien goed gaat. De campus is indrukwekkend, prachtige gebouwen en veel groen. Universitas Gadjah Mada telt 60.000 studenten waarvan ongeveer 4000 buitenlandse. We sluiten aan bij de rest van het team dat bij de Faculteit Economics & Business op bezoek is. Het MOU voor het economisch domein is al ondertekend. We bespreken de verbindingen die al bestaan tussen de Faculteiten Economics & Business en Medicine daar waar het community service betreft. De faculteiten treden op dit gebied gezamenlijk op; een agoed idee voor ons om mee 'naar huis te nemen'. Met dit onderwerp lijkt, naast student en stafuitwisseling, een basis gelegd voor het overleg met de Faculteit Medicijnen.
Overigens is het Belangrijke Dag vandaag; universiteitsbreed vinden de diplomeringen van de bacheloropleidingen plaats. Op weg naar de faculteit medicijnen zien we overal afgestudeerden; ze zien er prachtig uit in traditionele galakleding met daaroverheen de traditionele afstudeerkleding zoals Amerikanen die ook kennen (toga en cap). De dames dragen de cap over de hoofddoek heen. Evenzogoed mooi. Het feit dat iedereen belang hecht aan uiterlijk vertoon door staf en studenten en oduers geeft zo'n dag een extra tintje. Daar zouden we in NL nog iets van kuunnen opsteken
Bij de Faculteit Medicijnen worden we ontvangen door de Dean en coördinator internationalisering en een Engels gast docent die afgelopen weekend is ingevlogen. Deze universiteit heeft ruime ervaring met student -en stafuitwisseling en dat is duidelijk merkbaar. Deze faculteit kent weliswaar geen opleiding fysiotherapie, maar onze laatstejaars studenten zijn van harte welkom om in de maanden juli en augustus samen met studenten verpleegkunde deel te nemen aan projecten die uitgevoerd worden in de communities in de regio. Speerpunt van deze universiteit is dat onderwijs voor een belangrijk deel multidisciplinair van opzet is en dat de professionele opleiding van studenten geneeskunde, verpleegkunde, voeding & dietetiek en evt. fysiotherapie in teamverband voor een belangrijk deel plaats vindt in de communities. Een tweede speerpunt van de universiteit vormt het opleiden van studenten in interdisciplinair verband. Dat betekent dat zowel studenten van verschillende opleidingen binnen een faculteit als ook tussen faculteiten gezamenlijk aan projecten werken. Men is enthousiast over mogelijkheden van inbreng van AVANS verpleegkunde, fysiotherapie, en de mogelijkheden voor het formuleren van gezamenlijke onderzoeksvragen en onderzoeksprogramma’s van- en voor minoren en lectoraten. We worden uitgenodigd om in het voorjaar 2010 terug te komen en dan de tijd te nemen om curricula te vergelijken en mee te denken hoe de community services georganiseerd zouden kunnen worden met onze studenten en docenten erbij. Natuurlijk wisselen we cadeaus uit, gaan we weer met onze gastheren op de foto en worden lessen en bijeenkomsten onderbroken om ons te introduceren. Het voelt vreemd om inbreuk te maken op de dagelijkse gang van zaken, maar kennelijk zijn wij de enigen die dat als zodanig ervaren. Met de vice Dean verpleegkunde verkennen we het skillslab verpleegkunde. Indrukwekkend. Er is een heel ziekenhuis traject nagebouwd: binnenkomen op de spoedeisende hulp, dan laboratoria, OK, uitslaapkamer, verpleegkamers voor kinderen en volwassenen, gynaecologie, voorlichtingsruimtes (community service) enz. Vlak na de tsunami en aardbeving is deze hele verdieping gebruikt als een echt ziekenhuis omdat alle ziekenhuizen in de regio geen beschikbare bedden meer hadden. Alle studenten en verpleegkundige staf hebben met de artsen mee opgewerkt.
De vice dean informeert ons over het curriculum en wil graag naar NL komen om te bezien hoe wij ons curriculum organiseren. Zij verblijft in april en mei in zweden en komt op de terugweg naar Breda. Deze universiteit heeft het beurzensysteem behoorlijk op de harde schijf en weten daar goed gebruik van te maken.
Ongelofelijk, om 14.00 uur wandelen we al terug naar de auto: onze missie is geslaagd. Dat wil zeggen voor AVANS is er redelijke kans een brede overeenkomst af te sluiten voor verschillende academies. Wel moet er nog flink geïnvesteerd worden om de samenwerking verder te ontwikkelen en vorm te geven mar het begin is er. Omdat verpleegkunde al uitwisseling heeft met Umeo (Zweden) is de kans groot dat studenten al vanaf het tweede jaar kunnen stagelopen; maar wel is belangrijk verder te onderzoeken of het veilig genoeg is onze jongerejaars studenten te laten gaan. Natuurlijk is het voor ons veilig, maar we zijn ook ouders en willen ouders gerust kunnen stellen die inzitten over de veiligheid van hun kind dat een buitenlandstage doorloopt of deelneemt aan projecten in de buitengebieden.
Onderweg naar de auto word ik geacht nog even poseren voor een metallic roze Honda die als voorbeeld door kan voor een mogelijke dienstauto voor vrouwelijke AVANS directeuren. De foto wordt als het goed is door de heren verzonden naar Marja Kamsma met het verzoek budget vrij te maken.
Het begint te regenen eindelijk; goed het geluid op het dak van de auto te horen als we terug rijden naar het vliegveld. Ook nu hebben we een uur vertraging. Het regent bij vertrek en dat is in een dergelijk klein binnenlands vliegtuig goed voelbaar, maar ook nu zitten we bij de nooduitgang. Dus ons kan niets gebeuren. Even de indrukken laten binnenkomen en de gsm checken op berichten. Peter en Clemens blijven overnachten in Yogya en rijden morgen na en bezoek aan de Universitas Semarang terug naar SBY.
Ook Ab is succesvol geweest en is een eind gevorderd met het ontwerp van het mental health programma; wel is het wenselijk dat nog eens twee vakinhoudelijke docenten bij ons mee komen kijken hoe het onderwijs (inhoudelijk) te organiseren. Wellicht iets voor voorjaar 2010. Inmiddels is een deel van het blog door Ab gevuld, morgen volgt de rest als we er komen hoe mijn Word documenten te kunnen uploaden.
We eten in het Chinese restaurant in ons hotel omdat we te moe zijn om de stad in te gaan. Er speelt een niet helemaal toonzuivere band voor een bijna lege zaal en het openen van een fles wijn vormt voor het bedienend personeel een krachttoer. Het eten verrast ons echter in positieve zin en daar was het ons uiteindelijk om te doen. We zijn toch al tevreden. We zijn het er over eens dat we met een goed team op pad zijn om de goede dingen gedaan te krijgen. We zijn het er ook over eens dat het beslist geen vakantieweek is; het is hard werken, opletten en steeds op- en afschakelen. Het is ook genieten van het land, de mensen en het vertrouwen op de goede samenwerking die wederkerig is en alle betrokken partijen kansen op succes biedt. Na afloop van de week is het voor AVANS van belang tgoed te evalueren, ook over de verdere ontwikkeling AVANS-minor Studeren buitenland, assessmentprocedures voor inkomende studenten en selectiecriteria voro uitgaande studenten
We worden om 6.00 uur weggebracht naar het vliegveld. Het belooft een warme dag te worden maar het is een heldere lucht, dus minder benauwd (denken we). Zo vroeg in de ochtend is het leven al in volle gang Moslims die tussen 4 en 5.30 uur voor de eerste keer geacht worden te bidden, zijn al op. Werkende vrouwen staan rond 5.00 uur op om een traditioneel ontbijt klaar te maken (eerste rijstmaaltijd). De combinatie van beiden betekent opstaan om 04.00 uur.
We zijn binnen 20 minuten op het vliegveld waar we ontbijten met (goede)koffie, sap en donuts. Keurig op tijd zijn we, dan blijkt dat het vliegtuig een uur vertraging heeft. Hadden we niet mee gerekend omdat we een strak programma hebben gepland voor de dag; bovendien vinden we het niet handig onze gastheren met een wijziging in het programma (voor aan aantal mensen)op te zadelen. Gelukkig kunnen we Peter en Clemens berichten die al op locatie zijn. Daar zitten we dan om 7.30 uur fris gewassen en nog ongekreukt slaperig te zijn. In ieder geval zitten we dan, in ieder geval droog en met airco. Bij het instappen in het vliegtuig krijgen we tegelijkertijd een lunchpakketje uitgereikt; handig en bespaart personeelskosten. Francis zou met z'n 2 meter anderes niet passen in de gewone stoelen. Gelukkig hebben we plaatsen met beenruimte bij de nooduitgang; we krijgen dan ook een speciale instructie wat te doen in geval van nood. Nou ja, als dan………zijn wij in ieder geval het eerst buiten. Als we over de vleugels naar buiten kijken zien we dat er al veel nagels uit het laswerk van de vleugels verdwenen (losgetrild) zijn en het interieur lijkt bij het opstijgen zich losjes binnen de romp te bewegen. Op hoop van zegen dan maar.
Bij aankomst (na 40 minuten vliegen) staat ons vervoer klaar en rijden maar. We rijden door een heel ander landschap dan rond SBY: groen, netjes, aparte paden voor moToren en brommers. Duidelijk is dat het deze streek relatief gezien goed gaat. De campus is indrukwekkend, prachtige gebouwen en veel groen. Universitas Gadjah Mada telt 60.000 studenten waarvan ongeveer 4000 buitenlandse. We sluiten aan bij de rest van het team dat bij de Faculteit Economics & Business op bezoek is. Het MOU voor het economisch domein is al ondertekend. We bespreken de verbindingen die al bestaan tussen de Faculteiten Economics & Business en Medicine daar waar het community service betreft. De faculteiten treden op dit gebied gezamenlijk op; een agoed idee voor ons om mee 'naar huis te nemen'. Met dit onderwerp lijkt, naast student en stafuitwisseling, een basis gelegd voor het overleg met de Faculteit Medicijnen.
Overigens is het Belangrijke Dag vandaag; universiteitsbreed vinden de diplomeringen van de bacheloropleidingen plaats. Op weg naar de faculteit medicijnen zien we overal afgestudeerden; ze zien er prachtig uit in traditionele galakleding met daaroverheen de traditionele afstudeerkleding zoals Amerikanen die ook kennen (toga en cap). De dames dragen de cap over de hoofddoek heen. Evenzogoed mooi. Het feit dat iedereen belang hecht aan uiterlijk vertoon door staf en studenten en oduers geeft zo'n dag een extra tintje. Daar zouden we in NL nog iets van kuunnen opsteken
Bij de Faculteit Medicijnen worden we ontvangen door de Dean en coördinator internationalisering en een Engels gast docent die afgelopen weekend is ingevlogen. Deze universiteit heeft ruime ervaring met student -en stafuitwisseling en dat is duidelijk merkbaar. Deze faculteit kent weliswaar geen opleiding fysiotherapie, maar onze laatstejaars studenten zijn van harte welkom om in de maanden juli en augustus samen met studenten verpleegkunde deel te nemen aan projecten die uitgevoerd worden in de communities in de regio. Speerpunt van deze universiteit is dat onderwijs voor een belangrijk deel multidisciplinair van opzet is en dat de professionele opleiding van studenten geneeskunde, verpleegkunde, voeding & dietetiek en evt. fysiotherapie in teamverband voor een belangrijk deel plaats vindt in de communities. Een tweede speerpunt van de universiteit vormt het opleiden van studenten in interdisciplinair verband. Dat betekent dat zowel studenten van verschillende opleidingen binnen een faculteit als ook tussen faculteiten gezamenlijk aan projecten werken. Men is enthousiast over mogelijkheden van inbreng van AVANS verpleegkunde, fysiotherapie, en de mogelijkheden voor het formuleren van gezamenlijke onderzoeksvragen en onderzoeksprogramma’s van- en voor minoren en lectoraten. We worden uitgenodigd om in het voorjaar 2010 terug te komen en dan de tijd te nemen om curricula te vergelijken en mee te denken hoe de community services georganiseerd zouden kunnen worden met onze studenten en docenten erbij. Natuurlijk wisselen we cadeaus uit, gaan we weer met onze gastheren op de foto en worden lessen en bijeenkomsten onderbroken om ons te introduceren. Het voelt vreemd om inbreuk te maken op de dagelijkse gang van zaken, maar kennelijk zijn wij de enigen die dat als zodanig ervaren. Met de vice Dean verpleegkunde verkennen we het skillslab verpleegkunde. Indrukwekkend. Er is een heel ziekenhuis traject nagebouwd: binnenkomen op de spoedeisende hulp, dan laboratoria, OK, uitslaapkamer, verpleegkamers voor kinderen en volwassenen, gynaecologie, voorlichtingsruimtes (community service) enz. Vlak na de tsunami en aardbeving is deze hele verdieping gebruikt als een echt ziekenhuis omdat alle ziekenhuizen in de regio geen beschikbare bedden meer hadden. Alle studenten en verpleegkundige staf hebben met de artsen mee opgewerkt.
De vice dean informeert ons over het curriculum en wil graag naar NL komen om te bezien hoe wij ons curriculum organiseren. Zij verblijft in april en mei in zweden en komt op de terugweg naar Breda. Deze universiteit heeft het beurzensysteem behoorlijk op de harde schijf en weten daar goed gebruik van te maken.
Ongelofelijk, om 14.00 uur wandelen we al terug naar de auto: onze missie is geslaagd. Dat wil zeggen voor AVANS is er redelijke kans een brede overeenkomst af te sluiten voor verschillende academies. Wel moet er nog flink geïnvesteerd worden om de samenwerking verder te ontwikkelen en vorm te geven mar het begin is er. Omdat verpleegkunde al uitwisseling heeft met Umeo (Zweden) is de kans groot dat studenten al vanaf het tweede jaar kunnen stagelopen; maar wel is belangrijk verder te onderzoeken of het veilig genoeg is onze jongerejaars studenten te laten gaan. Natuurlijk is het voor ons veilig, maar we zijn ook ouders en willen ouders gerust kunnen stellen die inzitten over de veiligheid van hun kind dat een buitenlandstage doorloopt of deelneemt aan projecten in de buitengebieden.
Onderweg naar de auto word ik geacht nog even poseren voor een metallic roze Honda die als voorbeeld door kan voor een mogelijke dienstauto voor vrouwelijke AVANS directeuren. De foto wordt als het goed is door de heren verzonden naar Marja Kamsma met het verzoek budget vrij te maken.
Het begint te regenen eindelijk; goed het geluid op het dak van de auto te horen als we terug rijden naar het vliegveld. Ook nu hebben we een uur vertraging. Het regent bij vertrek en dat is in een dergelijk klein binnenlands vliegtuig goed voelbaar, maar ook nu zitten we bij de nooduitgang. Dus ons kan niets gebeuren. Even de indrukken laten binnenkomen en de gsm checken op berichten. Peter en Clemens blijven overnachten in Yogya en rijden morgen na en bezoek aan de Universitas Semarang terug naar SBY.
Ook Ab is succesvol geweest en is een eind gevorderd met het ontwerp van het mental health programma; wel is het wenselijk dat nog eens twee vakinhoudelijke docenten bij ons mee komen kijken hoe het onderwijs (inhoudelijk) te organiseren. Wellicht iets voor voorjaar 2010. Inmiddels is een deel van het blog door Ab gevuld, morgen volgt de rest als we er komen hoe mijn Word documenten te kunnen uploaden.
We eten in het Chinese restaurant in ons hotel omdat we te moe zijn om de stad in te gaan. Er speelt een niet helemaal toonzuivere band voor een bijna lege zaal en het openen van een fles wijn vormt voor het bedienend personeel een krachttoer. Het eten verrast ons echter in positieve zin en daar was het ons uiteindelijk om te doen. We zijn toch al tevreden. We zijn het er over eens dat we met een goed team op pad zijn om de goede dingen gedaan te krijgen. We zijn het er ook over eens dat het beslist geen vakantieweek is; het is hard werken, opletten en steeds op- en afschakelen. Het is ook genieten van het land, de mensen en het vertrouwen op de goede samenwerking die wederkerig is en alle betrokken partijen kansen op succes biedt. Na afloop van de week is het voor AVANS van belang tgoed te evalueren, ook over de verdere ontwikkeling AVANS-minor Studeren buitenland, assessmentprocedures voor inkomende studenten en selectiecriteria voro uitgaande studenten
Doelen Ab
Doelstelling voor mij m.b.t. de samenwerking met Faculty of Nursing van UnAir waren o.a.:
1.Vergelijking curricullum van ons en dat van hen om te kijken hoe te ondersteunen bij de ontwikkeling van het curriculum van UnAir,
2.Bevestiging van stageplaatsen voor studenten AGZ, regelen van huisvesting,
3.Verder tstappen zetten richt een Intrenationale Masters GGZ.
Bereikte resultaten:
1.We hebben de curricula vergeleken, maar komen niet verder dan het constateren van grote verschillen. UnAir kent een 5-jarige Bachelor opleiding die zich kenmerkt door een generieke opzet. De student bekwaamt zich in alle velden van het vak evenredig. Zij kunnen zich moeilijk vinden in onze opbouw van de Majors die een specifiek veld vertegenwoordigenen die als specialisatie gekenmerkt zou kunnen worden. We hebben afgesproken dat we elkaars curriculum nauwkeuriger zullen bestuderen, daartoe zullen wij elkaar de Engelse versies toesturen. Vervolgoverleg is nodig.
2.Stageplaatsen en huisvesting zijn bevestigd en worden geregeld. In maart gaan twee verpleegkunde studenten en zeven fysiotherapiestudenten naar Surabaya.
3.Enige struikelpunt is de financiering. Inhoud en vorm van de Master komen we uit. Ik ga de inhoud nader bepalen en een tijdspad vasstellen. Bespreking die dan een voorlopig groen licht op te leveren, zodat in het voorjaar een voorlopige start gemaakt kan worden met invulling op detailniveau. In de zomer zal een definitief 'go no go' uitgesproken dienen te worden. Bedoeling is dat studenten een jaar bij UnAir studeren en een jaar bij Avans, beide teams hebben een startdatum genoemd voor de opleiding.
Procesopmerking:
Bij punt 1 en 3 zijn cultuursverschillen te merken bij besluitvorming. De veschillen kunnen een rol blijven spelen bij verder ontwikkeling van de samenwerking. Ik zal deze verschillen bespreken in de teams.
Doel reis AGZ
14-11-09. We gaan deze keer met een brede en 'zware' delegatie bestaande uit collega's Clemens van den Broek, projectleider Avans Ondernemerscentrum in oprichting namens de Academies International Business Studies / International Marketing & Businessmanagement, Peter van Bragt, Dienst Marketing & Communicatie Studentzaken. Namens de Academie voor Gezondheidszorg gaan gaan Ab Bobbink, coordinator minor Studeren Buitenland en docent verpleegkunde, Francis Borsten, stagecoordinator fysiotherapie en Engelien Calis, directeur. de academie omvat twee bacheloropleidingen verpleegkunde en fysiotherapie, twee lectoraten : gerontologie en diagnostiek (domein bewegingswetenschappen). Daarnaast participeert de Academie in de master Advanced Nurse Practitioner samen met Fontys Hogeschool.
We streven naar instituutsbrede overeenkomsten (onderwijs, onderzoek en kennismanagement) met twee universiteiten in Soerabaya en Yogyakarta. Ons doel is om in SBY (Airlangga University) het MOU (memorandum of understanding) met de Faculteit Verpleegkunde af te timmeren, een MOU met fysiotherapie aan te gaan met de Faculteit Medicijnen (fysiotherapie) en met de Economische Faculteit.
Met Universiteit Gadjah Mada in Yogyakarta wordt komende week een MOU getekend voor het economisch domein en gaan verkennen we de mogelijkheden voor een MOU met Faculteit Medicijnen (verpleegkunde en fysiotherapie).
We streven naar instituutsbrede overeenkomsten (onderwijs, onderzoek en kennismanagement) met twee universiteiten in Soerabaya en Yogyakarta. Ons doel is om in SBY (Airlangga University) het MOU (memorandum of understanding) met de Faculteit Verpleegkunde af te timmeren, een MOU met fysiotherapie aan te gaan met de Faculteit Medicijnen (fysiotherapie) en met de Economische Faculteit.
Met Universiteit Gadjah Mada in Yogyakarta wordt komende week een MOU getekend voor het economisch domein en gaan verkennen we de mogelijkheden voor een MOU met Faculteit Medicijnen (verpleegkunde en fysiotherapie).
woensdag 18 november 2009
Lustrumviering UNAIR, Ab'sTalkshow en ondertekening samenwerking faculteit medicijnen
Woensdag de 18de. We worden om 8.30 uur opgehaald met de auto om vervolgens in het congrescentrum twee deuren verderop te worden afgeleverd, We zijn uitgenodigd voor een van de lustrumvieringen van UNAIR. Dit is niet zomaar een viering. Ab is uitgenodigd voor een talkshow tussen 10.00 en 12.00 uur. Overal staan standjes van studenten die hun ondernemerschap laten zien of wat ze aan afstudeerprojecten hebben gedaan. Indrukwekkend. En weer is iedereen onder indruk van onze lengte, maar los daarvan belangstellend en erg trots om te delen hoe het is om student, staf of Dean te zijn. Ab en ik vinden foto’s van ons eerste bezoek terug op een banner, heel bijzonder. We besluiten om onze studenten die in februari naar UNAIR vetrekken en aankomende studenten te enthousiasmeren door o.a. merchandising mee te nemen: een banner, T-shirts en Engelstalige dvd’s.
En eindelijk is het grote moment aangebroken: de AB- ROADSHOW. Ingeleid door een lange intro door studenten verpleegkunde die bedoeld is om het publiek op te warmen, kan Ab plaats nemen op de sofa op het podium. Het wordt en interview van een uur met als onderwerp er verpleegkunde NL en in Europees verband. Hij is een kassucces.
Francis, Peter en ik vertrekken weer naar het kantoor va de Dean Faculteit Medicijnen, dit keer om het MOU te ondertekenen. Na nog wat aanpassingen door Peter om er voor te zorgen dat de consequenties voor allen helder op papier komen te staan en de risico’s aanvaardbaar blijven, worden we ontvangen in het kantoor van de Dean. De staf fysio zit er strak bij en loopt zonder ons zwijgend het kantoor van de Dean in en uit. We vragen ons af wat er aan de hand is. (Achteraf bleek dat men er over inzat of wij op het laatste moment niet zouden afzien van tekenen). Maar we worden door de dean uitgenodigd voor een formele plechtigheid: de ondertekening van het MOU. Net als wereldleiders na het sluiten van een akkoord, schudden de Dean Faculteit Medicijnen en ik steeds opnieuw handen om alles met foto’s vast te leggen voor onze achterban. De ceremonie wordt afgesloten met een woordje door ons beiden en daarmee is de overeenkomst een feit.
En dan staan we er wat bedremmeld bij. Wij (bij AVANS hogeschool) zouden champagne aan laten rukken, maar dat kan in deze cultuur niet. Bovendien is het tijd om te bidden. Wij besluiten te gaan lunchen; daarna willen we, totdat we gaan dineren, de tijd besteden aan het bijwerken van de logboeken en proberen het blog te vullen. Frustrerend dat het internetten niet lukt. Ik werk mijn logboek bij; ook nu lukt het niet te internetten of te bellen en besluit te gaan zwemmen en wat te lezen in ‘Nietsche en Kant lezen de krant’(een aanrader). En dan valt mijn oog op het welnesscenter van het hotel. In plaats van champagne besluit ik daar de overeenkomst te vieren.
Om 19.00 uur met Ab en Francis afgesproken. We eten heerlijk in een echt chinees restaurant waar met nauwelijks Engels verstaat en spreekt; we laten ons verrassen. Het blijkt een geweldige ervaring en kennismaking met onbekende geuren en smaken die een schril contrast vormen met de bakjes die in NL voor chinees eten doorgaan. We sluiten het diner af met een flinke koffie bij Starbucks. Terug in het hotel proberen we weer het blog te vullen; geen internet, dat schiet weer niet op. Dan maar even proberen lukt ook niet. Morgen weer een spannende dag: op naar Yogyakarta met een binnenlandse vlucht.
En eindelijk is het grote moment aangebroken: de AB- ROADSHOW. Ingeleid door een lange intro door studenten verpleegkunde die bedoeld is om het publiek op te warmen, kan Ab plaats nemen op de sofa op het podium. Het wordt en interview van een uur met als onderwerp er verpleegkunde NL en in Europees verband. Hij is een kassucces.
Francis, Peter en ik vertrekken weer naar het kantoor va de Dean Faculteit Medicijnen, dit keer om het MOU te ondertekenen. Na nog wat aanpassingen door Peter om er voor te zorgen dat de consequenties voor allen helder op papier komen te staan en de risico’s aanvaardbaar blijven, worden we ontvangen in het kantoor van de Dean. De staf fysio zit er strak bij en loopt zonder ons zwijgend het kantoor van de Dean in en uit. We vragen ons af wat er aan de hand is. (Achteraf bleek dat men er over inzat of wij op het laatste moment niet zouden afzien van tekenen). Maar we worden door de dean uitgenodigd voor een formele plechtigheid: de ondertekening van het MOU. Net als wereldleiders na het sluiten van een akkoord, schudden de Dean Faculteit Medicijnen en ik steeds opnieuw handen om alles met foto’s vast te leggen voor onze achterban. De ceremonie wordt afgesloten met een woordje door ons beiden en daarmee is de overeenkomst een feit.
En dan staan we er wat bedremmeld bij. Wij (bij AVANS hogeschool) zouden champagne aan laten rukken, maar dat kan in deze cultuur niet. Bovendien is het tijd om te bidden. Wij besluiten te gaan lunchen; daarna willen we, totdat we gaan dineren, de tijd besteden aan het bijwerken van de logboeken en proberen het blog te vullen. Frustrerend dat het internetten niet lukt. Ik werk mijn logboek bij; ook nu lukt het niet te internetten of te bellen en besluit te gaan zwemmen en wat te lezen in ‘Nietsche en Kant lezen de krant’(een aanrader). En dan valt mijn oog op het welnesscenter van het hotel. In plaats van champagne besluit ik daar de overeenkomst te vieren.
Om 19.00 uur met Ab en Francis afgesproken. We eten heerlijk in een echt chinees restaurant waar met nauwelijks Engels verstaat en spreekt; we laten ons verrassen. Het blijkt een geweldige ervaring en kennismaking met onbekende geuren en smaken die een schril contrast vormen met de bakjes die in NL voor chinees eten doorgaan. We sluiten het diner af met een flinke koffie bij Starbucks. Terug in het hotel proberen we weer het blog te vullen; geen internet, dat schiet weer niet op. Dan maar even proberen lukt ook niet. Morgen weer een spannende dag: op naar Yogyakarta met een binnenlandse vlucht.
dinsdag 17 november 2009
Voorbereidng MOU Fysiotherapie,op visite bij de Dean UNAIR en uitgenodigd voor 'a simple home cooked meal
17 november. We (Peter, Clemens, Francis en ik) starten om 9.00 met een ontmoeting met de Dean van de Faculteit Medicijnen in het gebouw van de Artsenopleiding ooit opgericht door de universiteit Groningen. Het is een gebouw dat is ontworpen door de nederlanders het bezit nog de koloniale uitstraling. Alle materialen zijn nog authentiek evenals de kleurstellingen. Het lijkt overdreven (naar onze maatstaven) om dit soort ontmoetingen met een grote delegatie te doen, maar hier betekent een grote delegatie een teken van respect en een uiting dat belang wordt gehecht aan de ontmoeting of gebeurtenis. Een ontmoeting is hier nooit zomaar een ontmoeting. Er zijn ontelbare spelregels waarvan vele ondefinieerbaar. Er worden cadeaus uitgewisseld en foto’s gemaakt waarbij het van belang is wie naast wie staat. We mogen de aula bezichtigen die nog steeds een geweldige authentieke uitstraling heeft. We zien alle foto’s van de Deans , waaronder ook de Nederlandse die de artsenopleiding hebben ontwikkeld. Men is trots, en terecht. Buiten aan een van de muren hangen de namen van afgestudeerden tijdens het ‘Nederlandse tijdperk’, tijdens de bezetting door de Japanners en het huidige tijdperk. Confronterend.
Vervolgens vertrekken Francis en ik naar het Dr. Soetomo General Hospital waar de (revalidatie)artsen opleiding en fysiotherapieopleiding plaats vindt. Ook de verpleegkundestudenten lopen hier hun stages. Stafleden en studenten van de faculteit zijn ontboden om ons welkom te heten. Na een rondleiding door de polikliniek gaan we werken aan het MOU. Het kost wat moeite om in de kakofonie van de aanwezigen die door elkaar heen praten, telefoneren, weglopen of gewoon iets anders zitten te doen, wat orde te scheppen in de chaos om de concepttekst binnen redelijke tijd op papier te krijgen. En zowaar voor de middag is het concept MOU klaar om geredigeerd te worden door the International office en kan het MOU vanmiddag ter goedkeuring voorgelegd worden in de bijeenkomst met een van de Vice deans van Airlangga University.
De bijeenkomst met de vice Dean 2 is formeel. Benijdenswaardig is zijn kantoor met een fantastisch uitzicht op het universiteitsterrein en de vijver daarin. De deans (ook de directies van de faculteiten) hebben hier veel privileges. Zij hebben de beschikking over een aantal persoonlijke assistenten die werkelijk van alles en nog wat regelen. Iedereen ‘vliegt laag’ voor de Dean. Daarnaast hebben de Deans allemaal kantoren die zo groot zijn dat je er in kunt fietsen en genieten zij erg goede secundaire arbeidsvoorwaarden waaronder een dienstauto met chauffeur. Dat is het tweede grote verschil vergeleken met AVANS (gelukkig heb ik wel een oranje fiets in Breda, zelf gekocht en opgeknapt door de conciërges).
Ratna(bijnaam Tjoeke), senior docent opleiding fysiotherapie, heeft Francis en mij door middel van een formele schriftelijke uitnodiging uitgenodigd om bij haar thuis komen te dineren. We gaan graag op de uitnodiging in, zijn onder de indruk van zoveel gastvrijheid en zijn benieuwd naar waar een 'simple home cooked meal' uit bestaat. De anderen gaan eten met Esti om de om haar ondersteuningsvraag te bespreken voor een ondernemersplan om de oncologiekliniek te professionaliseren. Interessant voor studenten AVANS om aan projecten te deel te nemen.
Wij rijden in drie kwartier naar het huis van Tjoeke, de route gaat afwisselend lang enorme huizen van de gegoede burgerij en ongeasfalteerde straten waar de hutjes staan en mensen bijna op straat leven. Tjoeke is vaak in NL geweest; heeft er zelfs periodes gewoond. Een van haar kinderen praat zelfs goed NL en haar kleinzoon wordt opgevoed met verhaaltjes van Nijntje. Bij aankomst blijkt het huis gevuld met studenten, co-assistenten, personeel (kok, kindermeisjes en dergelijke). En staat er een groot buffet klaar. Het begrip simple home cooked meal lijkt ons niet op zijn plaats. Als dat simpel is, ben ik benieuwd naar wat uitgebreid is. Overigens is een derde groot verschil met NL dat werkende vrouwen allemaal personeel hebben. Zij koken, wassen niet, maken niet schoon,en doen ook geen boodschappen. Kinderen gaan niet naar een dagverblijf; er zijn nannies; een voor overdag en een voor de nacht.
Er wordt muziek gemaakt en uit een tekstboek met wel driehonderd liedjes (Engels en Indonesisch) mogen wij kiezen wat er gespeeld en gezongen wordt. Dat kiezen betekent ook dat Francis en ik geacht worden mee te zingen en dat doen we graag tot groot vermaak van iedereen. De studenten vragen ons het hemd van ons lijf; er zijn er twee die ons de hele dag inde gaten houden en steeds weer vragen wanneer ze kunnen komen naar AVANS hogeschool. Ze zijn geïnteresseerd in het leven in NL en vragen naar werk, hoe het als student is in NL is hoe jongeren leven. Zonder witte kliniekkleding zien we een grote kledingvariatie bij de meisjes: van helemaal bedekt tot wat wij verstaan onder westers. Het is een bijzondere en mooie avond.
Om 21.00 uur is het einde avond; de mensen starten weer met werken de volgende ochtend om 7.00 uur. Dus 9.30 uur is de hoogste tijd om te gaan slapen. Als we terugkomen bij het hotel blijkt Ab, net als Francis die middag, verdwaald te zijn in het grote winkelcentrum. Niet vreemd want vanmiddag ben ik ook verdwaald toen ik op zoek was naar een cadeautje voor de gastvrouw. Peter en Clemens zijn inmiddels ook terug bij het hotel en we besluiten wat te drinken in de disco in de onderverdieping van het hotel, ongeveer de enige gelegenheid in de stad om aan een glas wijn te komen. Slecht idee, Indonesië is geen wijnland. Bier kan nog en wordt uitgeschonken in minimaal halve liters. Een sfeervolle omgeving is een relatief begrip als er slechte muziek wordt gespeeld en er nauwelijks gasten te bekennen zijn. We praten bij totdat er door de harde muziek geen gesprek meer mogelijk is. Morgen weer een dag.
Vervolgens vertrekken Francis en ik naar het Dr. Soetomo General Hospital waar de (revalidatie)artsen opleiding en fysiotherapieopleiding plaats vindt. Ook de verpleegkundestudenten lopen hier hun stages. Stafleden en studenten van de faculteit zijn ontboden om ons welkom te heten. Na een rondleiding door de polikliniek gaan we werken aan het MOU. Het kost wat moeite om in de kakofonie van de aanwezigen die door elkaar heen praten, telefoneren, weglopen of gewoon iets anders zitten te doen, wat orde te scheppen in de chaos om de concepttekst binnen redelijke tijd op papier te krijgen. En zowaar voor de middag is het concept MOU klaar om geredigeerd te worden door the International office en kan het MOU vanmiddag ter goedkeuring voorgelegd worden in de bijeenkomst met een van de Vice deans van Airlangga University.
De bijeenkomst met de vice Dean 2 is formeel. Benijdenswaardig is zijn kantoor met een fantastisch uitzicht op het universiteitsterrein en de vijver daarin. De deans (ook de directies van de faculteiten) hebben hier veel privileges. Zij hebben de beschikking over een aantal persoonlijke assistenten die werkelijk van alles en nog wat regelen. Iedereen ‘vliegt laag’ voor de Dean. Daarnaast hebben de Deans allemaal kantoren die zo groot zijn dat je er in kunt fietsen en genieten zij erg goede secundaire arbeidsvoorwaarden waaronder een dienstauto met chauffeur. Dat is het tweede grote verschil vergeleken met AVANS (gelukkig heb ik wel een oranje fiets in Breda, zelf gekocht en opgeknapt door de conciërges).
Ratna(bijnaam Tjoeke), senior docent opleiding fysiotherapie, heeft Francis en mij door middel van een formele schriftelijke uitnodiging uitgenodigd om bij haar thuis komen te dineren. We gaan graag op de uitnodiging in, zijn onder de indruk van zoveel gastvrijheid en zijn benieuwd naar waar een 'simple home cooked meal' uit bestaat. De anderen gaan eten met Esti om de om haar ondersteuningsvraag te bespreken voor een ondernemersplan om de oncologiekliniek te professionaliseren. Interessant voor studenten AVANS om aan projecten te deel te nemen.
Wij rijden in drie kwartier naar het huis van Tjoeke, de route gaat afwisselend lang enorme huizen van de gegoede burgerij en ongeasfalteerde straten waar de hutjes staan en mensen bijna op straat leven. Tjoeke is vaak in NL geweest; heeft er zelfs periodes gewoond. Een van haar kinderen praat zelfs goed NL en haar kleinzoon wordt opgevoed met verhaaltjes van Nijntje. Bij aankomst blijkt het huis gevuld met studenten, co-assistenten, personeel (kok, kindermeisjes en dergelijke). En staat er een groot buffet klaar. Het begrip simple home cooked meal lijkt ons niet op zijn plaats. Als dat simpel is, ben ik benieuwd naar wat uitgebreid is. Overigens is een derde groot verschil met NL dat werkende vrouwen allemaal personeel hebben. Zij koken, wassen niet, maken niet schoon,en doen ook geen boodschappen. Kinderen gaan niet naar een dagverblijf; er zijn nannies; een voor overdag en een voor de nacht.
Er wordt muziek gemaakt en uit een tekstboek met wel driehonderd liedjes (Engels en Indonesisch) mogen wij kiezen wat er gespeeld en gezongen wordt. Dat kiezen betekent ook dat Francis en ik geacht worden mee te zingen en dat doen we graag tot groot vermaak van iedereen. De studenten vragen ons het hemd van ons lijf; er zijn er twee die ons de hele dag inde gaten houden en steeds weer vragen wanneer ze kunnen komen naar AVANS hogeschool. Ze zijn geïnteresseerd in het leven in NL en vragen naar werk, hoe het als student is in NL is hoe jongeren leven. Zonder witte kliniekkleding zien we een grote kledingvariatie bij de meisjes: van helemaal bedekt tot wat wij verstaan onder westers. Het is een bijzondere en mooie avond.
Om 21.00 uur is het einde avond; de mensen starten weer met werken de volgende ochtend om 7.00 uur. Dus 9.30 uur is de hoogste tijd om te gaan slapen. Als we terugkomen bij het hotel blijkt Ab, net als Francis die middag, verdwaald te zijn in het grote winkelcentrum. Niet vreemd want vanmiddag ben ik ook verdwaald toen ik op zoek was naar een cadeautje voor de gastvrouw. Peter en Clemens zijn inmiddels ook terug bij het hotel en we besluiten wat te drinken in de disco in de onderverdieping van het hotel, ongeveer de enige gelegenheid in de stad om aan een glas wijn te komen. Slecht idee, Indonesië is geen wijnland. Bier kan nog en wordt uitgeschonken in minimaal halve liters. Een sfeervolle omgeving is een relatief begrip als er slechte muziek wordt gespeeld en er nauwelijks gasten te bekennen zijn. We praten bij totdat er door de harde muziek geen gesprek meer mogelijk is. Morgen weer een dag.
Geen goede internetverbinding
Het ontbreekt ons aan een goede internetverbinding in hotel en op de universiteit, vandaar dat we nog niet actief bloggen. Morgen proberen we het weer. Na een vermoeiende reis zijn we onmiddellijk aan de slag gegaan.We maken het goed en de eerste successen zijn geboekt: contracten worden/zijn gesloten.Hoogtepunt was de ontmoeting met de vice-president van Indonesië.
maandag 16 november 2009
Vertrek uit NL, aankomst in SBY en kennismaking met de vice- president van Indonesie
15 november. Het is somber weer bij vertrek, maar het is warm voor tijd van het jaar ruim een maand voor Kerstmis. We treffen elkaar op Schiphol. Het paspoort van Ab blijkt geen half jaar meer geldig zoals vereist is voor Indonesië blijkt bij het inchecken (zie 'paspoortaffaire' door Ab). Dat betekent pasfoto’s maken, een pinautomaat die het niet doet, paspoort laten maken, nog een pinautomaat die het niet doet en op de valreep nog tijd voor een kop koffie voor het inchecken. En op naar de taxfree-zone op zoek naar luchtjes voor de men back home. Even weg van de dagelijkse gang van zaken kunnen we volledig focussen op de dingen die komen gaan. Alle zintuigen op scherp om waar te nemen en op wat weer een bijzondere ontdekkingsreis belooft te worden. Al snel worden ideeën besproken over projecten als excellente studenten, e-learning en hoe we de participatie van de AGZ in Avans Ondernemerscentrum kunnen organiseren, ook in internationaal verband.
De nacht brengen we door met onze Acer’s, iPOD’s en films afgewisseld met hazenslaapjes, glaasjes water en noodles. Niemand van ons kan echt slapen. Lekker in de schemer nadenken over wat een ieder zo bezig houdt en waar we naar toe gaan.
De 16de komen we tegen 10.30 uur in de ochtend aan en gaan de bureaucratie tegemoet. Dat betekent onder andere visa aanvragen en betalen aan het ene loket en betalen aan een volgende. Daarna op naar de douane waar men niet begrijpt dat Ab twee paspoorten heeft; men kan de kleur van het tijdelijke paspoort niet thuisbrengen. Dus dat betekent: mee naar een kamertje, uitleggen en nog eens uitleggen.
Als we buiten aankomen, herkennen we direct ‘onze chauffeur’; wel is er een nieuwe begeleider aangesteld voor deze week: de 3de vice dean verpleegkunde. Het is haar taak alles voor ons te regelen en te organiseren; haar twee telefoons staan niet stil. De route naar de stad is bekend en snel pak ik het gevoel op hoe het is om in SBY te zijn op, zeker als ik de mix van geuren ervaar en de chaos in het verkeer.
Het wordt een druk programma, maar we zijn met z’n vijven en kunnen de aandacht verdelen. We worden verwacht bij de opening door de vicepresident van Indonesië van het onderzoekscentrum Tropical Diseases. We hebben na aankomst in het hotel een klein half uur om ons in ons goede goed te hijsen voordat we weer worden opgehaald. We moeten om uiterlijk 13.00 uur in de aula zitten waar de V-P wordt verwacht; het stressniveau van de staf verpleegkunde en alle andere belangrijke mensen is hoog. En daar zitten we dan te wachten tot 14.30 uur; het mannetje met de hamer is ook bij ons komen zitten waardoor we moeite hebben onze ogen open te houden na zo’n 36 uur niet slapen. We houden elkaar wakker met onze ellebogen. Bijzonder dat we erbij kunnen zijn. Het is een Heel Belangrijke gebeurtenis om met Poeh te spreken en de komst van de V-P is pas drie dagen van te voren aangekondigd.
Alles gaat goed, het is een georganiseerde chaos mede dankzij de veiligheidsmensen die af en aan- lopen. Maar ‘hij’ is geweest en daar zal men nog jaren over spreken. Het is 35 graden (een van de warmste dagen in dit seizoen) toen we aankwamen, na de bijeenkomst merken we met name door de warmte hoe moe we zijn. We steken de straat over naar de faculteit verpleegkunde. Lang leve de airco. We nemen met de Nursalam en zijn assistent het door programma voor de komende week door; daarna gaan we uit eten met het team verpleegkunde, een collega-dean van faculteit Economie en Esti. Genieten van echt Indonesisch eten, geweldig. Vroeg in de avond gaat het licht vanzelf uit en proberen we te slapen ondanks het spanningsveld tussen het tijdsverschil en de biologische klokken.De slaap overwint.
De nacht brengen we door met onze Acer’s, iPOD’s en films afgewisseld met hazenslaapjes, glaasjes water en noodles. Niemand van ons kan echt slapen. Lekker in de schemer nadenken over wat een ieder zo bezig houdt en waar we naar toe gaan.
De 16de komen we tegen 10.30 uur in de ochtend aan en gaan de bureaucratie tegemoet. Dat betekent onder andere visa aanvragen en betalen aan het ene loket en betalen aan een volgende. Daarna op naar de douane waar men niet begrijpt dat Ab twee paspoorten heeft; men kan de kleur van het tijdelijke paspoort niet thuisbrengen. Dus dat betekent: mee naar een kamertje, uitleggen en nog eens uitleggen.
Als we buiten aankomen, herkennen we direct ‘onze chauffeur’; wel is er een nieuwe begeleider aangesteld voor deze week: de 3de vice dean verpleegkunde. Het is haar taak alles voor ons te regelen en te organiseren; haar twee telefoons staan niet stil. De route naar de stad is bekend en snel pak ik het gevoel op hoe het is om in SBY te zijn op, zeker als ik de mix van geuren ervaar en de chaos in het verkeer.
Het wordt een druk programma, maar we zijn met z’n vijven en kunnen de aandacht verdelen. We worden verwacht bij de opening door de vicepresident van Indonesië van het onderzoekscentrum Tropical Diseases. We hebben na aankomst in het hotel een klein half uur om ons in ons goede goed te hijsen voordat we weer worden opgehaald. We moeten om uiterlijk 13.00 uur in de aula zitten waar de V-P wordt verwacht; het stressniveau van de staf verpleegkunde en alle andere belangrijke mensen is hoog. En daar zitten we dan te wachten tot 14.30 uur; het mannetje met de hamer is ook bij ons komen zitten waardoor we moeite hebben onze ogen open te houden na zo’n 36 uur niet slapen. We houden elkaar wakker met onze ellebogen. Bijzonder dat we erbij kunnen zijn. Het is een Heel Belangrijke gebeurtenis om met Poeh te spreken en de komst van de V-P is pas drie dagen van te voren aangekondigd.
Alles gaat goed, het is een georganiseerde chaos mede dankzij de veiligheidsmensen die af en aan- lopen. Maar ‘hij’ is geweest en daar zal men nog jaren over spreken. Het is 35 graden (een van de warmste dagen in dit seizoen) toen we aankwamen, na de bijeenkomst merken we met name door de warmte hoe moe we zijn. We steken de straat over naar de faculteit verpleegkunde. Lang leve de airco. We nemen met de Nursalam en zijn assistent het door programma voor de komende week door; daarna gaan we uit eten met het team verpleegkunde, een collega-dean van faculteit Economie en Esti. Genieten van echt Indonesisch eten, geweldig. Vroeg in de avond gaat het licht vanzelf uit en proberen we te slapen ondanks het spanningsveld tussen het tijdsverschil en de biologische klokken.De slaap overwint.
Paspoortaffaire
Ik ga goed voorbereid en uitgerust op reis. Op tijd gepakt, in mijn hoofd der reis al eens gemaakt, alle lijstjes nog eens nagelopen. Nee, er kon eigenlijk niets mis gaan. Op tijd van huis gegaan en een rustige zondagochtend zorgde er voor dat ik op tijd op Schiphol stond. Geen rij bij de incheckbalie. Vriendelijke mevrouw gaat mij de boardingpas geven.
'Meneer, bent u zich er van bewust dat uw paspoort nog maar tot 24 januari geldig is?’
‘Ja, dat weet ik, maar dan ben ik al lang weer terug.’
‘Maar waarschijnlijk mag u Indonesië helemaal niet in, daar wil men een paspoort zien dat nog minstens een half jaar geldig is. Wacht ik zal voor de zekerheid even bellen...’
Enkele ogenblikken later
‘Nee, zo kunt u echt niet vertrekken, u moet een nooddocument laten maken voor Indonesië. U komt er zo niet in.’
‘Wat maakt dat nou uit, nog twee maanden geldig of nog zes!’
‘Regels meneer, regels... ze zijn daar heel streng. De marechaussee vindt u in vertrekhal 1’
'Ik wil graag een nooddocument.’
‘Hebben we het paspoort laten verlopen?
'Nee, maar het moet nog een half jaar geldig zijn anders kom ik Indonesië niet in.’
‘Had u kunnen weten. In het vervolg eerder aan denken.’
‘Is goed, ik zal er over vijf jaar aan denken.’
De man kijkt bijzonder nors, ik ben blij dat ik geen asielzoeker ben op deze zondagmorgen. Ik laat na hem uit te leggen dat nog twee maanden geldig echt gewoon geldig is. Of een paspoort is geldig of is het niet. Mijn paspoort is vijf jaar geldig en niet vierenhalf jaar.
‘Kunt u bewijzen dat u naar Indonesië gaat?”
Ik overhandig hem mijn e-ticket.
'Pasfoto's? Heeft u pasfoto's?
‘Nee’
‘Moet u wel hebben. Trap naar beneden, rechts af en dan ziet u vanzelf een fotoshop. Oren vrij en niet lachen.’
Dat zal niet moeilijk zijn met flaporen en een slecht humeur.
‘Hoofd iets meer naar rechts en nu stilhouden, niet lachen. En nog een keer.... U kijkt wel erg boos. Even geduld. Dat is dan 8,50€. Graag contant, de pinautomaat werkt niet.’
Ik schraap mijn laatste muntgeld bijeen en kom aan het benodigde bedrag.
‘Formulier invullen en ondertekenen. Precies in het hokje, want het wordt gescand. Dat is dan 42,50€. Momentje..... Ik geloof dat het pinapparaat het niet doet. Nog een keer....’
‘Beneden was er ook al geen verbinding.’
‘Kunt u contant betalen?’
‘Nee, ik heb mijn laatste geld beneden uitgegeven. Anders stuurt u de rekening maar naar mijn huis.’
‘No way.’
‘En nu?’
‘Als u naar beneden gaat dan ziet u aan uw linkerhand twee pinautomaten. Ik zou maar even gaan pinnen en dan krijgt na betaling uw paspoort.’
‘Heeft u niet gepast?
‘Ik haal dit net uit de automaat.’
‘Moment, over vijf minuten heeft u uw paspoort.’
De Indonesische douanebeambte trekt zijn gezicht volgens mij voor het eerst sinds uren uit een vastgehechte plooi.
'Wat is dit voor vreemd paspoort?'
'Dit is een nooddocument, dat heb ik volgens de Nederlandse douane nodig om uw land binnen te komen?.'
'Waarom?'
Ik leg het hem met geforceerde rust uit. Ik weet inmiddels uit de papieren die ik in het vliegtuig heb gekregen dat het paspoort inderdaad nog minstens een half jaar geldig moet zijn.
'Ík weet niets van zo'n regeling. Dit was echt niet nodig geweest we letten er nooit op.'
Ik wijs hem op de tekst op het roze papiertje. Ondertussen haal ik als bewijs mijn oude paspoort ook te voorschijn.
'Wat moet u met twee paspoorten? Wat gaat u doen?'
'Ik heb beiden nodig en ik ga ze beiden inleveren in Nederland.'
'Gaat u dat allemaal maar eens uitleggen aan mijn baas, gaat u maar met die mevrouw mee en dan kunt u even op hem wachten.'
'Vertelt u het maar...'
Weer mijn hele verhaal, de man gelooft mij op mijn woord en stelt nog wat vragen over Nederland en voetbal. Ondertussen stempelt hij er lustig op los. Met een grote glimlach overhandigt hij me de paspoorten.
'Wat komt u hier eigenlijk doen?'
'Ik ga aan het werk!'
Reizen is ook ontspannend, maar mijn start was er een van oefenen in zelfbeheersing. Ik ben nu wel in het bezit van twee geldige Nederlandse paspoorten. Maar daar zal ik Geert Wilders niet over horen.
zaterdag 14 november 2009
Terugblik op resultaten april-november 2009
Zaterdag de 14de. Korte terugblik. We wisten niet hoe ons eerste bezoek in april 2009 aan UNAIR zou uitpakken, wat wij zouden kunnen verwachten, wat er van ons verwacht werd of wat we aan resultaten zouden kunnen bereiken in de vorm van stageplaatsen. Na aankomst hebben we samen met de mensen opgewerkt. In eerste instantie niets verwachten, maar goed luisteren, goed kijken en verkennen wat de mensen aan de andere kant van de wereld zouden kunnen zoeken (en vinden) in een samenwerkingsverband met AVANS hogeschool, een heel andere cultuur. Na twee dagen verdiepen in de inhoud van de opleiding verpleegkunde en bezoeken aan verschillende gezondheidszorginstellingen, is door steeds te redeneren vanuit het beroep verpleegkundige, door beide partijen een globaal beeld gevormd van wat de samenwerking aan kansen zou kunnen bieden. Om UNAIR en goede indruk te geven van AVANS hogeschool heeft in juni j.l. een tegenbezoek plaats gevonden: Nursalam, Dean faculteit Verpleegkunde Esti, oncologiekliniek en dr. Baju (faculteit medicijnen).De klik was er na ene eerste vergelijking van onderwijsprogramma's en kennismaking met onze docenten. Er is een memorandum of understanding opgesteld voor de komende 5 jaar dat meer omvat dan alleen studentenuitwisseling. In de eerste fase kunnen studenten van ons naar faculteiten verpleegkunde en medicijnen (fysiotherapie en revalidatie) voor stages en project- en onderzoeksopdrachten. Ab zal daar op locatie meewerken aan de ontwikkeling van een programma mental health (GGz). Voor de opleiding fysiotherapie is het de bedoeling dat we ondersteuning gaan bieden bij de verlenging van de opleiding van 3 naar 4 jaar.
Vandaag ontvangen een mail van Nursalam, dat UNAIR een brede samenwerkingsovereenkomst wil aangaan (faculteiten verpleegkunde, Medicijnen en Ecomnomie). Hoewel we (AVANS) hebben aangegeven dat dit ons streven was, hadden we dit besluit van de kant van UNAIR zo snel niet op voorhand verwacht. Komt goed; kennelijk is er vertrouwen ook al zijn veel afspraken nog niet vastgelegd. Het is bijzonder om namens AVANS en de academie te weer kunnen gaan met een delegatie om een brede samenwerkingsovereenkomst tot stand te brengen. En in ieder geval ook al voor dit studiejaar 10 stageplaatsen te kunnen afregelen die veilig zijn en voldoende ontwikkelmogelijkheden bieden voor stagairs en student projecten. Ab, coördinator minor Studeren Buitenland blijft de week in SBY om aan de hand van onze post Hbo-opleiding SPV een bijdrage te leveren aan de ontwikkeling van een evidence based Mental Health programma. De rest van het team en ik vertrekken voor een bezoek aan Yogyakarta om een samenwerkingsverband met de grootste universiteit van Java, Universitas Gadja Mada, te verkennen.
Laatste mail afhandelen, laatste sms'en versturen. En voorbereiden op het schakelen naar 35 graden warm en klam, een andere tijdszone en een compleet andere cultuur. Deze keer qua kleding als vanzelfsprekend rekening houden met de strenge moslim kledingscodes voor vrouwen. Geen moeite, het voelt op de een of de andere manier vreemd om niet wat meer ‘bedekt‘ gekleed te gaan. Men draagt zelfs sokken die je in teenslippers aan kunt! Hoewel vooral de vrouwen van top tot teen bedekt zijn behalve gezicht en handen, is er onder jongeren een enorme vrijheid inde communicatie voelbaar. Tussen vrouwen onderling maar ook tussen mannen en vrouwen. Geen gespreksonderwerp wordt uit de weg gegaan.
Verder is het een male dominated maatschappij vooral daar waar het de hiërarchie buitenshuis betreft. Onder de Deans van de faculteiten is er een een dame( Faculteit maritiem en visserij). Verder zijn er drievrouwelijke vice-Deans. De samenstelling van het leidinggevende laag is anders bij AVANS waar een groot aantal vrouwelijke directieleden en een vrouwelijk lid van de Raad van Bestuur is aangesteld, dat is te verklaren door grote verschillen in cultuuraspecten en gegeven het feit dat vrouwen op basis daarvan gelijke kansen hebben om zich te ontwikkelen. Anders in SBY, maar niet per definitie slechter of beter. Maakt niet uit; het gaat beide partners om de verbetering van kwaliteit van (gezondheidszorg)onderwijs en om door samenwerking een meerwaarde te creëren.
Vandaag ontvangen een mail van Nursalam, dat UNAIR een brede samenwerkingsovereenkomst wil aangaan (faculteiten verpleegkunde, Medicijnen en Ecomnomie). Hoewel we (AVANS) hebben aangegeven dat dit ons streven was, hadden we dit besluit van de kant van UNAIR zo snel niet op voorhand verwacht. Komt goed; kennelijk is er vertrouwen ook al zijn veel afspraken nog niet vastgelegd. Het is bijzonder om namens AVANS en de academie te weer kunnen gaan met een delegatie om een brede samenwerkingsovereenkomst tot stand te brengen. En in ieder geval ook al voor dit studiejaar 10 stageplaatsen te kunnen afregelen die veilig zijn en voldoende ontwikkelmogelijkheden bieden voor stagairs en student projecten. Ab, coördinator minor Studeren Buitenland blijft de week in SBY om aan de hand van onze post Hbo-opleiding SPV een bijdrage te leveren aan de ontwikkeling van een evidence based Mental Health programma. De rest van het team en ik vertrekken voor een bezoek aan Yogyakarta om een samenwerkingsverband met de grootste universiteit van Java, Universitas Gadja Mada, te verkennen.
Laatste mail afhandelen, laatste sms'en versturen. En voorbereiden op het schakelen naar 35 graden warm en klam, een andere tijdszone en een compleet andere cultuur. Deze keer qua kleding als vanzelfsprekend rekening houden met de strenge moslim kledingscodes voor vrouwen. Geen moeite, het voelt op de een of de andere manier vreemd om niet wat meer ‘bedekt‘ gekleed te gaan. Men draagt zelfs sokken die je in teenslippers aan kunt! Hoewel vooral de vrouwen van top tot teen bedekt zijn behalve gezicht en handen, is er onder jongeren een enorme vrijheid inde communicatie voelbaar. Tussen vrouwen onderling maar ook tussen mannen en vrouwen. Geen gespreksonderwerp wordt uit de weg gegaan.
Verder is het een male dominated maatschappij vooral daar waar het de hiërarchie buitenshuis betreft. Onder de Deans van de faculteiten is er een een dame( Faculteit maritiem en visserij). Verder zijn er drievrouwelijke vice-Deans. De samenstelling van het leidinggevende laag is anders bij AVANS waar een groot aantal vrouwelijke directieleden en een vrouwelijk lid van de Raad van Bestuur is aangesteld, dat is te verklaren door grote verschillen in cultuuraspecten en gegeven het feit dat vrouwen op basis daarvan gelijke kansen hebben om zich te ontwikkelen. Anders in SBY, maar niet per definitie slechter of beter. Maakt niet uit; het gaat beide partners om de verbetering van kwaliteit van (gezondheidszorg)onderwijs en om door samenwerking een meerwaarde te creëren.
vrijdag 13 november 2009
Voorbereiding voor De Reis
13 november. Een week wegzijn uit de dagelijkse routine en werkdruk (als het geen vakantie is) lijkt kort, maar een goede voorbereiding vraagt toch de nodige tijd, focus en afstemming: de reis, het programma het oppakken van bekende contacten en leggen van nieuwe contacten. En de laatste taken afwerken zoals de voorbereiding van de bespreking van het Businessplan 2010. Tja, en altijd het vraagstuk (naast wat neem ik zelf mee): wat nemen we mee aan cadeautjes. We nemen AVANS merchandising mee evenals Engelstalige dvd's over de AVANS onderwijsvisie en lectoraten. Ab neemt een aantal paren Delftsblauwe klompjes mee (nemen weinig ruimte in). Voor Esti (directeur oncologiekliniek) heb ik een halsketting gekocht. Tijdens bezoek van hen aan ons heeft ze een enorme hoeveelheid sjaals, telefoonetuitjes voor bijna het halve team AGZ gehaakt. Een gepassioneerde, talentvolle vrouw die met haar werk, innovatieve wijze mensen inspireert en met haar manier van werken in Indonesië een ambassadeursfunctie vervult voor Pink Ribbon.
Allerlei beelden en herinneringen komen terug van het eerste bezoek aan UNAIR. Ik heb het ervaren als een ontdekkingsreis in voor mij een onbekend werelddeel. Ik bekijk de foto’s nog eens van de mensen die we ontmoet- en de plaatsen die we bezocht hebben. Nog nooit van mijn leven heb ik zo vaak op foto’s gestaan; zelfs grote groepen wildvreemde mensen wilden met ons op de foto, altijd en overal. Zeker met Ab, in de ogen van de mensen een Grote Vriendelijke Reus. Ervaringen die ons geraakt hebben zijn de hartelijke ontvangst door het hele team, kennismaking met studenten en skillslab verpleegkunde dat zo goed georganiseerd is met weinig middelen, de bezoeken aan ziekenhuizen voor de gewone mensen (lees onvoorstelbaar arm) en die voor de 'rich & famous' op 100 meter afstand. Een groter verschil is niet denkbaar. Petje af hoe men in staat is met weinig middelen een degelijk groot ziekenhuis met 1500 bedden draaiende te houden. Motto is: alles draait om de patiënt. Een van de succesfactoren is dat al sinds de start van het ziekenhuis afgestudeerden in het ziekenhuis zijn komen werken en zich van daaruit zich verder gespecialiseerd hebben. Tijdens hun studie of in het ziekenhuis hun partner vinden en gezamenlijk vaak tot het einde van hun carrière blijven werken. Men kent elkaar goed, men kent het merendeel van de patiënten. Kinderen komen er vervolgens ook werken. De salarissen zijn laag; de ambtenarij verdient ongeveer 100 euro per maand. Dus is het de gewoonte dat iedereen er een eigen praktijk op nahoudt om echt van te leven. Dus, zowel professionals in de gezondheidszorg als docenten, als ook de Dean en docenten van de faculteiten verpleegkunde en medicijnen vertrekken massaal aan het einde van een werkdag (na 15.00 uur)naar een nevenfunctie of particuliere praktijk. Maar men denkt er niet aan het ziekenhuis te verlaten.
Ik herinner me de hartverwarmende aandacht en zorg voor ons. Altijd en overal was Ferry, een docent verpleegkunde, die er voor zorgde dat ons vervoer geregeld werd, in IT-ondersteuning werd voorzien of om ons gezelschap te houden tijdens lunches, diners of om ons introduceren. Uit alle contacten en bijeenkomsten bleek hoezeer men wilde leren en om door middel van internationale oriëntatie zich in nationaal opzicht te profileren bij verbetering van zorg en onderwijs. Tijdens de vele momenten samen hebben we veel geleerd over cultuur binnen en buiten de faculteit, de positie van de universiteit, SBY en Java. Een overweldigende ervaring vormde ook de trip met onze gids Ferry en twee chauffeurs naar een safaripark en de Bromo vulkaan (zie Wikipedia) van alle kanten bezien, vanuit het hotel op afstand, onder aan de voet en op de rand van de krater na een tocht te paard naar boven. Midden in de nacht de zon zien opkomen met de vulkaan in de verte ver onder ons. Een grootse ervaring. Op de terugweg hebben we een van de toeristische attracties bezocht: de Lapinda mudflow. Het is een locatie waar naar zeggen een vloedgolf werd veroorzaakt door een sterke aardbeving in Yogyakarta, er vervolgens ook aardverschuivingen zijn ontstaan in Lapinda waardoor een heel dorp (Lapinda) is bedekt door een modderstroom (zie Wikipedia). Stil waren we bij de aanblik van een immens lege watervlakte waar twee kale bomen en twee daken voor een klein deel nog zichtbaar zijn. Boven de watervlakte hangt nog steeds stoom bij een buitentemperatuur van 35 graden C. Men leeft in de wetenschap dat er ieder moment een degelijke ramp zich opnieuw voor kan doen. Anderen verklaren dat er geboord is in de bodem, daarbij een ondergronds meer is geraakt en dat de modder door druk van het hete water door de boortunnel naar boven is geperst en daardoor een vloedgolf is veroorzaakt. Da laatste verklaring wordt momenteel nog onderzocht. Met de laatste verklaring trek je overigens geen volle zalen lijkt ons en zeker geen toeristen.
Allerlei beelden en herinneringen komen terug van het eerste bezoek aan UNAIR. Ik heb het ervaren als een ontdekkingsreis in voor mij een onbekend werelddeel. Ik bekijk de foto’s nog eens van de mensen die we ontmoet- en de plaatsen die we bezocht hebben. Nog nooit van mijn leven heb ik zo vaak op foto’s gestaan; zelfs grote groepen wildvreemde mensen wilden met ons op de foto, altijd en overal. Zeker met Ab, in de ogen van de mensen een Grote Vriendelijke Reus. Ervaringen die ons geraakt hebben zijn de hartelijke ontvangst door het hele team, kennismaking met studenten en skillslab verpleegkunde dat zo goed georganiseerd is met weinig middelen, de bezoeken aan ziekenhuizen voor de gewone mensen (lees onvoorstelbaar arm) en die voor de 'rich & famous' op 100 meter afstand. Een groter verschil is niet denkbaar. Petje af hoe men in staat is met weinig middelen een degelijk groot ziekenhuis met 1500 bedden draaiende te houden. Motto is: alles draait om de patiënt. Een van de succesfactoren is dat al sinds de start van het ziekenhuis afgestudeerden in het ziekenhuis zijn komen werken en zich van daaruit zich verder gespecialiseerd hebben. Tijdens hun studie of in het ziekenhuis hun partner vinden en gezamenlijk vaak tot het einde van hun carrière blijven werken. Men kent elkaar goed, men kent het merendeel van de patiënten. Kinderen komen er vervolgens ook werken. De salarissen zijn laag; de ambtenarij verdient ongeveer 100 euro per maand. Dus is het de gewoonte dat iedereen er een eigen praktijk op nahoudt om echt van te leven. Dus, zowel professionals in de gezondheidszorg als docenten, als ook de Dean en docenten van de faculteiten verpleegkunde en medicijnen vertrekken massaal aan het einde van een werkdag (na 15.00 uur)naar een nevenfunctie of particuliere praktijk. Maar men denkt er niet aan het ziekenhuis te verlaten.
Ik herinner me de hartverwarmende aandacht en zorg voor ons. Altijd en overal was Ferry, een docent verpleegkunde, die er voor zorgde dat ons vervoer geregeld werd, in IT-ondersteuning werd voorzien of om ons gezelschap te houden tijdens lunches, diners of om ons introduceren. Uit alle contacten en bijeenkomsten bleek hoezeer men wilde leren en om door middel van internationale oriëntatie zich in nationaal opzicht te profileren bij verbetering van zorg en onderwijs. Tijdens de vele momenten samen hebben we veel geleerd over cultuur binnen en buiten de faculteit, de positie van de universiteit, SBY en Java. Een overweldigende ervaring vormde ook de trip met onze gids Ferry en twee chauffeurs naar een safaripark en de Bromo vulkaan (zie Wikipedia) van alle kanten bezien, vanuit het hotel op afstand, onder aan de voet en op de rand van de krater na een tocht te paard naar boven. Midden in de nacht de zon zien opkomen met de vulkaan in de verte ver onder ons. Een grootse ervaring. Op de terugweg hebben we een van de toeristische attracties bezocht: de Lapinda mudflow. Het is een locatie waar naar zeggen een vloedgolf werd veroorzaakt door een sterke aardbeving in Yogyakarta, er vervolgens ook aardverschuivingen zijn ontstaan in Lapinda waardoor een heel dorp (Lapinda) is bedekt door een modderstroom (zie Wikipedia). Stil waren we bij de aanblik van een immens lege watervlakte waar twee kale bomen en twee daken voor een klein deel nog zichtbaar zijn. Boven de watervlakte hangt nog steeds stoom bij een buitentemperatuur van 35 graden C. Men leeft in de wetenschap dat er ieder moment een degelijke ramp zich opnieuw voor kan doen. Anderen verklaren dat er geboord is in de bodem, daarbij een ondergronds meer is geraakt en dat de modder door druk van het hete water door de boortunnel naar boven is geperst en daardoor een vloedgolf is veroorzaakt. Da laatste verklaring wordt momenteel nog onderzocht. Met de laatste verklaring trek je overigens geen volle zalen lijkt ons en zeker geen toeristen.
woensdag 11 november 2009
Het programma is klaar en overvol
Het programma voor de reis naar indonesié is klaar.
Op maandag 16 nov. arriveren we 's ochtends in Surabaya en 's middags hebben we al een eerste overleg met het management van
woensdag 4 november 2009
Introductie
AVANS HOGESCHOOL IN CONTACT MET UNIVERSITEITEN EN NETWERKEN IN INDONESIË
Verschillende academies van Avans Hogeschool ontwikkelen projecten en sluiten contracten met universiteiten in Indonesië. Van 15 november tot 22 november 2009 reist een delegatie van verschillende academies daartoe door Indonesië. In dit blog zal zo veel mogelijk verslag gedaan worden van de reis.
Verschillende academies van Avans Hogeschool ontwikkelen projecten en sluiten contracten met universiteiten in Indonesië. Van 15 november tot 22 november 2009 reist een delegatie van verschillende academies daartoe door Indonesië. In dit blog zal zo veel mogelijk verslag gedaan worden van de reis.
Abonneren op:
Posts (Atom)