15 november. Het is somber weer bij vertrek, maar het is warm voor tijd van het jaar ruim een maand voor Kerstmis. We treffen elkaar op Schiphol. Het paspoort van Ab blijkt geen half jaar meer geldig zoals vereist is voor Indonesië blijkt bij het inchecken (zie 'paspoortaffaire' door Ab). Dat betekent pasfoto’s maken, een pinautomaat die het niet doet, paspoort laten maken, nog een pinautomaat die het niet doet en op de valreep nog tijd voor een kop koffie voor het inchecken. En op naar de taxfree-zone op zoek naar luchtjes voor de men back home. Even weg van de dagelijkse gang van zaken kunnen we volledig focussen op de dingen die komen gaan. Alle zintuigen op scherp om waar te nemen en op wat weer een bijzondere ontdekkingsreis belooft te worden. Al snel worden ideeën besproken over projecten als excellente studenten, e-learning en hoe we de participatie van de AGZ in Avans Ondernemerscentrum kunnen organiseren, ook in internationaal verband.
De nacht brengen we door met onze Acer’s, iPOD’s en films afgewisseld met hazenslaapjes, glaasjes water en noodles. Niemand van ons kan echt slapen. Lekker in de schemer nadenken over wat een ieder zo bezig houdt en waar we naar toe gaan.
De 16de komen we tegen 10.30 uur in de ochtend aan en gaan de bureaucratie tegemoet. Dat betekent onder andere visa aanvragen en betalen aan het ene loket en betalen aan een volgende. Daarna op naar de douane waar men niet begrijpt dat Ab twee paspoorten heeft; men kan de kleur van het tijdelijke paspoort niet thuisbrengen. Dus dat betekent: mee naar een kamertje, uitleggen en nog eens uitleggen.
Als we buiten aankomen, herkennen we direct ‘onze chauffeur’; wel is er een nieuwe begeleider aangesteld voor deze week: de 3de vice dean verpleegkunde. Het is haar taak alles voor ons te regelen en te organiseren; haar twee telefoons staan niet stil. De route naar de stad is bekend en snel pak ik het gevoel op hoe het is om in SBY te zijn op, zeker als ik de mix van geuren ervaar en de chaos in het verkeer.
Het wordt een druk programma, maar we zijn met z’n vijven en kunnen de aandacht verdelen. We worden verwacht bij de opening door de vicepresident van Indonesië van het onderzoekscentrum Tropical Diseases. We hebben na aankomst in het hotel een klein half uur om ons in ons goede goed te hijsen voordat we weer worden opgehaald. We moeten om uiterlijk 13.00 uur in de aula zitten waar de V-P wordt verwacht; het stressniveau van de staf verpleegkunde en alle andere belangrijke mensen is hoog. En daar zitten we dan te wachten tot 14.30 uur; het mannetje met de hamer is ook bij ons komen zitten waardoor we moeite hebben onze ogen open te houden na zo’n 36 uur niet slapen. We houden elkaar wakker met onze ellebogen. Bijzonder dat we erbij kunnen zijn. Het is een Heel Belangrijke gebeurtenis om met Poeh te spreken en de komst van de V-P is pas drie dagen van te voren aangekondigd.
Alles gaat goed, het is een georganiseerde chaos mede dankzij de veiligheidsmensen die af en aan- lopen. Maar ‘hij’ is geweest en daar zal men nog jaren over spreken. Het is 35 graden (een van de warmste dagen in dit seizoen) toen we aankwamen, na de bijeenkomst merken we met name door de warmte hoe moe we zijn. We steken de straat over naar de faculteit verpleegkunde. Lang leve de airco. We nemen met de Nursalam en zijn assistent het door programma voor de komende week door; daarna gaan we uit eten met het team verpleegkunde, een collega-dean van faculteit Economie en Esti. Genieten van echt Indonesisch eten, geweldig. Vroeg in de avond gaat het licht vanzelf uit en proberen we te slapen ondanks het spanningsveld tussen het tijdsverschil en de biologische klokken.De slaap overwint.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten