17 november. We (Peter, Clemens, Francis en ik) starten om 9.00 met een ontmoeting met de Dean van de Faculteit Medicijnen in het gebouw van de Artsenopleiding ooit opgericht door de universiteit Groningen. Het is een gebouw dat is ontworpen door de nederlanders het bezit nog de koloniale uitstraling. Alle materialen zijn nog authentiek evenals de kleurstellingen. Het lijkt overdreven (naar onze maatstaven) om dit soort ontmoetingen met een grote delegatie te doen, maar hier betekent een grote delegatie een teken van respect en een uiting dat belang wordt gehecht aan de ontmoeting of gebeurtenis. Een ontmoeting is hier nooit zomaar een ontmoeting. Er zijn ontelbare spelregels waarvan vele ondefinieerbaar. Er worden cadeaus uitgewisseld en foto’s gemaakt waarbij het van belang is wie naast wie staat. We mogen de aula bezichtigen die nog steeds een geweldige authentieke uitstraling heeft. We zien alle foto’s van de Deans , waaronder ook de Nederlandse die de artsenopleiding hebben ontwikkeld. Men is trots, en terecht. Buiten aan een van de muren hangen de namen van afgestudeerden tijdens het ‘Nederlandse tijdperk’, tijdens de bezetting door de Japanners en het huidige tijdperk. Confronterend.
Vervolgens vertrekken Francis en ik naar het Dr. Soetomo General Hospital waar de (revalidatie)artsen opleiding en fysiotherapieopleiding plaats vindt. Ook de verpleegkundestudenten lopen hier hun stages. Stafleden en studenten van de faculteit zijn ontboden om ons welkom te heten. Na een rondleiding door de polikliniek gaan we werken aan het MOU. Het kost wat moeite om in de kakofonie van de aanwezigen die door elkaar heen praten, telefoneren, weglopen of gewoon iets anders zitten te doen, wat orde te scheppen in de chaos om de concepttekst binnen redelijke tijd op papier te krijgen. En zowaar voor de middag is het concept MOU klaar om geredigeerd te worden door the International office en kan het MOU vanmiddag ter goedkeuring voorgelegd worden in de bijeenkomst met een van de Vice deans van Airlangga University.
De bijeenkomst met de vice Dean 2 is formeel. Benijdenswaardig is zijn kantoor met een fantastisch uitzicht op het universiteitsterrein en de vijver daarin. De deans (ook de directies van de faculteiten) hebben hier veel privileges. Zij hebben de beschikking over een aantal persoonlijke assistenten die werkelijk van alles en nog wat regelen. Iedereen ‘vliegt laag’ voor de Dean. Daarnaast hebben de Deans allemaal kantoren die zo groot zijn dat je er in kunt fietsen en genieten zij erg goede secundaire arbeidsvoorwaarden waaronder een dienstauto met chauffeur. Dat is het tweede grote verschil vergeleken met AVANS (gelukkig heb ik wel een oranje fiets in Breda, zelf gekocht en opgeknapt door de conciërges).
Ratna(bijnaam Tjoeke), senior docent opleiding fysiotherapie, heeft Francis en mij door middel van een formele schriftelijke uitnodiging uitgenodigd om bij haar thuis komen te dineren. We gaan graag op de uitnodiging in, zijn onder de indruk van zoveel gastvrijheid en zijn benieuwd naar waar een 'simple home cooked meal' uit bestaat. De anderen gaan eten met Esti om de om haar ondersteuningsvraag te bespreken voor een ondernemersplan om de oncologiekliniek te professionaliseren. Interessant voor studenten AVANS om aan projecten te deel te nemen.
Wij rijden in drie kwartier naar het huis van Tjoeke, de route gaat afwisselend lang enorme huizen van de gegoede burgerij en ongeasfalteerde straten waar de hutjes staan en mensen bijna op straat leven. Tjoeke is vaak in NL geweest; heeft er zelfs periodes gewoond. Een van haar kinderen praat zelfs goed NL en haar kleinzoon wordt opgevoed met verhaaltjes van Nijntje. Bij aankomst blijkt het huis gevuld met studenten, co-assistenten, personeel (kok, kindermeisjes en dergelijke). En staat er een groot buffet klaar. Het begrip simple home cooked meal lijkt ons niet op zijn plaats. Als dat simpel is, ben ik benieuwd naar wat uitgebreid is. Overigens is een derde groot verschil met NL dat werkende vrouwen allemaal personeel hebben. Zij koken, wassen niet, maken niet schoon,en doen ook geen boodschappen. Kinderen gaan niet naar een dagverblijf; er zijn nannies; een voor overdag en een voor de nacht.
Er wordt muziek gemaakt en uit een tekstboek met wel driehonderd liedjes (Engels en Indonesisch) mogen wij kiezen wat er gespeeld en gezongen wordt. Dat kiezen betekent ook dat Francis en ik geacht worden mee te zingen en dat doen we graag tot groot vermaak van iedereen. De studenten vragen ons het hemd van ons lijf; er zijn er twee die ons de hele dag inde gaten houden en steeds weer vragen wanneer ze kunnen komen naar AVANS hogeschool. Ze zijn geïnteresseerd in het leven in NL en vragen naar werk, hoe het als student is in NL is hoe jongeren leven. Zonder witte kliniekkleding zien we een grote kledingvariatie bij de meisjes: van helemaal bedekt tot wat wij verstaan onder westers. Het is een bijzondere en mooie avond.
Om 21.00 uur is het einde avond; de mensen starten weer met werken de volgende ochtend om 7.00 uur. Dus 9.30 uur is de hoogste tijd om te gaan slapen. Als we terugkomen bij het hotel blijkt Ab, net als Francis die middag, verdwaald te zijn in het grote winkelcentrum. Niet vreemd want vanmiddag ben ik ook verdwaald toen ik op zoek was naar een cadeautje voor de gastvrouw. Peter en Clemens zijn inmiddels ook terug bij het hotel en we besluiten wat te drinken in de disco in de onderverdieping van het hotel, ongeveer de enige gelegenheid in de stad om aan een glas wijn te komen. Slecht idee, Indonesië is geen wijnland. Bier kan nog en wordt uitgeschonken in minimaal halve liters. Een sfeervolle omgeving is een relatief begrip als er slechte muziek wordt gespeeld en er nauwelijks gasten te bekennen zijn. We praten bij totdat er door de harde muziek geen gesprek meer mogelijk is. Morgen weer een dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten