Paspoortaffaire

Ik ga goed voorbereid en uitgerust op reis. Op tijd gepakt, in mijn hoofd der reis al eens gemaakt, alle lijstjes nog eens nagelopen. Nee, er kon eigenlijk niets mis gaan. Op tijd van huis gegaan en een rustige zondagochtend zorgde er voor dat ik op tijd op Schiphol stond. Geen rij bij de incheckbalie. Vriendelijke mevrouw gaat mij de boardingpas geven.

'Meneer, bent u zich er van bewust dat uw paspoort nog maar tot 24 januari geldig is?’

‘Ja, dat weet ik, maar dan ben ik al lang weer terug.’
‘Maar waarschijnlijk mag u Indonesië helemaal niet in, daar wil men een paspoort zien dat nog minstens een half jaar geldig is. Wacht ik zal voor de zekerheid even bellen...’

Enkele ogenblikken later
‘Nee, zo kunt u echt niet vertrekken, u moet een nooddocument laten maken voor Indonesië. U komt er zo niet in.’
‘Wat maakt dat nou uit, nog twee maanden geldig of nog zes!’
‘Regels meneer, regels... ze zijn daar heel streng. De marechaussee vindt u in vertrekhal 1’

'Ik wil graag een nooddocument.’
‘Hebben we het paspoort laten verlopen?
'Nee, maar het moet nog een half jaar geldig zijn anders kom ik Indonesië niet in.’

‘Had u kunnen weten. In het vervolg eerder aan denken.’
‘Is goed, ik zal er over vijf jaar aan denken.’

De man kijkt bijzonder nors, ik ben blij dat ik geen asielzoeker ben op deze zondagmorgen. Ik laat na hem uit te leggen dat nog twee maanden geldig echt gewoon geldig is. Of een paspoort is geldig of is het niet. Mijn paspoort is vijf jaar geldig en niet vierenhalf jaar.

‘Kunt u bewijzen dat u naar Indonesië gaat?”

Ik overhandig hem mijn e-ticket.

'Pasfoto's? Heeft u pasfoto's?
‘Nee’
‘Moet u wel hebben. Trap naar beneden, rechts af en dan ziet u vanzelf een fotoshop. Oren vrij en niet lachen.’

Dat zal niet moeilijk zijn met flaporen en een slecht humeur.

‘Hoofd iets meer naar rechts en nu stilhouden, niet lachen. En nog een keer.... U kijkt wel erg boos. Even geduld. Dat is dan 8,50€. Graag contant, de pinautomaat werkt niet.’

Ik schraap mijn laatste muntgeld bijeen en kom aan het benodigde bedrag.

‘Formulier invullen en ondertekenen. Precies in het hokje, want het wordt gescand. Dat is dan 42,50€. Momentje..... Ik geloof dat het pinapparaat het niet doet. Nog een keer....’
‘Beneden was er ook al geen verbinding.’
‘Kunt u contant betalen?’
‘Nee, ik heb mijn laatste geld beneden uitgegeven. Anders stuurt u de rekening maar naar mijn huis.’
‘No way.’
‘En nu?’
‘Als u naar beneden gaat dan ziet u aan uw linkerhand twee pinautomaten. Ik zou maar even gaan pinnen en dan krijgt na betaling uw paspoort.’

‘Heeft u niet gepast?
‘Ik haal dit net uit de automaat.’
‘Moment, over vijf minuten heeft u uw paspoort.’

De Indonesische douanebeambte trekt zijn gezicht volgens mij voor het eerst sinds uren uit een vastgehechte plooi.

'Wat is dit voor vreemd paspoort?'
'Dit is een nooddocument, dat heb ik volgens de Nederlandse douane nodig om uw land binnen te komen?.'
'Waarom?'

Ik leg het hem met geforceerde rust uit. Ik weet inmiddels uit de papieren die ik in het vliegtuig heb gekregen dat het paspoort inderdaad nog minstens een half jaar geldig moet zijn.

'Ík weet niets van zo'n regeling. Dit was echt niet nodig geweest we letten er nooit op.'

Ik wijs hem op de tekst op het roze papiertje. Ondertussen haal ik als bewijs mijn oude paspoort ook te voorschijn.

'Wat moet u met twee paspoorten? Wat gaat u doen?'
'Ik heb beiden nodig en ik ga ze beiden inleveren in Nederland.'
'Gaat u dat allemaal maar eens uitleggen aan mijn baas, gaat u maar met die mevrouw mee en dan kunt u even op hem wachten.'

'Vertelt u het maar...'
Weer mijn hele verhaal, de man gelooft mij op mijn woord en stelt nog wat vragen over Nederland en voetbal. Ondertussen stempelt hij er lustig op los. Met een grote glimlach overhandigt hij me de paspoorten.

'Wat komt u hier eigenlijk doen?'
'Ik ga aan het werk!'

Reizen is ook ontspannend, maar mijn start was er een van oefenen in zelfbeheersing. Ik ben nu wel in het bezit van twee geldige Nederlandse paspoorten. Maar daar zal ik Geert Wilders niet over horen.